„Ludzie wplątani w niespokojną strukturę miast poprzerastaną drapaczami chmur, poddają się biernie narzuconej im fascynacji nowoczesnością. Zarażeni gigantomanią, główną chorobą współczesności, giną w wnętrznościach własnych wytworów” – pisał o pracy Miasto – młyn życia Janusz Zagrodzki, przy okazji wystawy w Muzeum Sztuki w 1981 r.

Kompozycja Miasto – młyn życia jest przykładem ambiwalentnego stosunku do nowoczesności. Z jednej strony urzekająca potęga techniki, triumf inżynierii kształtują nową, wydawałoby się doskonałą, rzeczywistość. Jednakże w tej nowoczesności ginie jednostka, symbolizowana poprzez przerażoną twarz kobiety, czy scenę przestępstwa. Podsadecki wydaje się ostrzegać, że świat marzeń stechnicyzowanej cywilizacji nie jest idealny. Pośród monumentalnych, nowych wytworów techniki i inżynierii czyhają nowe niebezpieczeństwa.

Karol Jóźwiak (Cytat za: Korespondencje. Sztuka nowoczesna i uniwersalizm, red. Jarosław Lubiak, Małgorzata Ludwisiak, Muzeum Sztuki w Łodzi, Łódź 2012, s. 828).