Stanisława Centnerszwerowa (z d. Reicher)

Urodziła się w Warszawie, zmarła w Białymstoku. Malarka, pejzażystka, żona Maksymiliana Centerszwera – muzyka, kompozytora, nauczyciela. Uczyła się w pracowni A.E. Hersteina w Warszawie oraz u H.J.G. Martina i E. Ranarda w Paryżu, gdzie wystawiała w 1911 i 1912 uczestnicząc w Salonie Niezależnych, ponadto w 1912, w Barcelonie wzięła udział w wystawie, na której pokazywane były dzieła artystów polskich mieszkających w Paryżu. W tym czasie dużo podróżowała odwiedzając prócz Francji Włochy i Jugosławię. Od około 1912 działała w Warszawie. W 1913 wzięła udział w wystawie Stowarzyszenia Artystów Plastyków Nowa Sztuka oraz w Drugiej Wystawie Żydowskich Artystów Plastyków, która miała miejsce w tzw. Galerii Luksemburskiej. Oprócz tego pokazywał swe prace w Salonie Garlińskiego (1924, 1927, 1929). Uczestniczyła w Wystawie dzieł sztuki pod nazwą „Salon Listopadowy” w warszawskim IPS (1930); Pierwszej Wystawie Artystek Polskich w Muzeum Miejskim w Bydgoszczy (1930); Salonie Warszawskim w IPS Warszawa-Łódź (1935); Salonie Plastyków ZZPAP Kraków, Lwów, Łódź, Poznań, Warszawa w warszawskim IPS (1936). Członek ZZPAP w Warszawie, Członek Grupy Pięciu (1933) oraz Grupy Siedmiu (1937). Oprócz pejzaży i portretów malowała też martwe natury i akty. Zginęła podczas likwidacji getta w Białymstoku. Prace w zbiorach Muzeum Sztuki w Łodzi i Żydowskiego Instytutu Historycznego w Warszawie.

Maciej Cholewiński