Magdalena Więcek
Rzeźbiarka, której różnorodna twórczość obrazuje istotne przemiany w XX-wiecznej rzeźbie polskiej: przeszła drogę od socrealizmu, przez monumentalne kompozycje plenerowe i inspiracje naturą, po proste syntetyczne formy.
W latach 1945–1948 studiowała w Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Sopocie, w pracowni Mariana Wnuka; następnie od 1949 do 1951 roku w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Zaczynała realizując rzeźby socrealistyczne, które prezentowała m.in. na wystawie Młodej Plastyki w Jugosławii. Rzeźba Górnicy przyniosła jej wyróżnienie na Ogólnopolskiej Wystawie Plastyki w Zachęcie. Po okresie socrealizmu artystka stopniowo zwróciła się ku formom ekspresyjnym i deformacji, czego zapowiedzią była prezentacja na wystawie Przeciw wojnie, przeciw faszyzmowi w warszawskim Arsenale (1955), a następnie udział w ikonicznej wystawie Rzeźba w ogrodzie (CBWA Warszawa, 1957).
Interesowała się relacją rzeźby do architektury i pejzażu, a także inspirowała żywiołami oraz formami obserwowanymi w naturze. Wystawiała na 2. i 3. Wystawie Sztuki Nowoczesnej (1957, 1959) i współpracowała z galerią Krzywe Koło. Tworzyła w wielu materiałach, najchętniej w metalu. Wykonywała także fotografie, rejestrując ewoluujące w czasie prace.
Od lat 60. wykonywała monumentalne rzeźby plenerowe, które powstawały na Biennale Form Przestrzennych w Elblągu (1965, 1967), w Aalborgu (1967), i podczas Sympozjum Złotego Grona (1978).
W latach 1966–1982 wykładała w Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu. Jej pracownia przy ulicy Dąbrowskiego na warszawskim Mokotowie stanowiła nie tylko miejsce pracy, ale także istotne miejsce spotkań artystów. W latach 1983–84 wykładała na Akademii Sztuk Pięknych w Hadze. W 1986 roku wyemigrowała do Berlina, przebywała również w Stanach Zjednoczonych. Jej prace znajdują się w kolekcji Muzeum Sztuki, Kröller-Müller Museum w Otterlo, Muzeum Narodowego w Warszawie, Muzeum Narodowego w Poznaniu i Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku.
