Marek Szwarc

Studiował malarstwo i rzeźbę w paryskiej Ecole des Beaux Arts w latach 1910–1914. Wrócił do Polski w 1914 roku, aby pozostać tu przez pierwszą wojnę światową i krótki czas po niej. W tym czasie mieszkał i tworzył w Łodzi, od zawiązania się grupy Jung Jidysz w 1919 roku był jej aktywnym członkiem, ponownie wyjechał do Francji w 1920 roku i pozostał tam na stałe. W okresie międzywojnia zajmował się malarstwem i drobną rzeźbą figuratywną, tworzył reliefy z metalu (mosiądz, miedź), często nawiązując do tematyki biblijnej lub nowotestamentowej. To z tego czasu pochodzi figurka Hioba [1935], której powojenną terakotową wersję otrzymało Muzeum Sztuki. Malował również portrety, pejzaże i martwe natury. Podczas drugiej wojny światowej zgłosił się na ochotnika do polskiej armii na uchodźstwie. Po wojnie ponownie zamieszkał w Paryżu, poświęcając się rzeźbie w kamieniu i drewnie. Ostatnie prace, bardzo ekspresyjne, są coraz bliższe abstrakcji.