Zofia Kulik

W latach 90. podejmowała problemy związane z władzą, totalitaryzmem, wojną, zniewoleniem jednostki oraz kwestie płci, dyskryminacji i nierówności, stając się główną przedstawicielką sztuki krytycznej w Polsce. Wcześniej, w latach 1970–88, w duecie KwieKulik, utworzonym z mężem Przemysławem Kwiekiem, rozwijała praktyki awangardowe, m.in. performens, happening, sztukę poczty, realizując różnego rodzaju interwencje, instalacje, obiekty, fotografie, rysunki, dokumentując działania efemeryczne i pisząc teksty. W swoich ostatnich pracach tworzy fotograficzne powtórzenia najbardziej znanych obrazów z historii sztuki europejskiej. W 1997 roku reprezentowała Polskę na XLVII Biennale Sztuki w Wenecji.

Ewa Gałązka (Abecadło, red. Jarosław Lubiak. Łódź: Muzeum Sztuki w Łodzi. 2010. s. nlb. [223]).