Ewa Kuryluk

 Malarka, rysowniczka, pisarka, historyk sztuki. Absolwentka warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych   (1970) oraz historii sztuki na Uniwersytecie Jagielońskim.

Największy wpływ na osobowość twórczą artystki miał Wiedeń, miasto w którym dorastała.  Od 1981 roku mieszkała w USA.  Obrazy  Ewy Kuryluk z lat 60. i 70. XX wieku zalicza się do nurtu nowej figuracji i hiperrealizmu. Figuratywne, często auto-biograficzne malarstwo odnosi się do postaci ujętych w kręgu ich społeczności. Charakterystyczną cechą kompozycji jest w nich szeroko kładziona, płaska, jednolita w kolorze i nasyceniu plama oraz obrys rysów twarzy i sylwetki autorki. Malarstwo wzbogacał często kolaż z użyciem akcesoria codzienności. W wielkoformatowych autoportretach artystka  wykorzystywała też fotografie (Mit Tirchen, Kuryluk nie marzy o miłości, 1977).

W końcu lat 70. XX wieku  Ewa Kuryluk odeszła od malarstwa sztalugowego na rzecz „woali” i „całunów”. Ikonograficzny motyw Chusty Świętej Weroniki i zabandażowanego odcisku umęczonego ciała na pokrywającym je całunie pozwala artystce przedstawić indywidualne emocje; fascynacje życiem, miłością i w wyraźny sposób seksualnością. Do tych rozwieszanych tkanin dołącza odręczne notatki informujące o cierpieniu jako immanentnej cesze bycia w świecie.

Ewa Kuryluk jest autorką książek poświęconych historii sztuki i kultury (Hiperrealizm - nowy realizm, Weronika i jej chusta, Wiedeńska apokalipsa) oraz współtwórczynią „Zeszytów Literackich”.  Artystka mieszka i pracuje w Paryżu, Nowym Jorku, Warszawie a ostatnio - w Krakowie.

Ryszard Rau