Michał Elwiro Andriolli

Grafik i rysownik, jeden z ważniejszych ilustratorów polskich drugiej połowy XIX wieku, marginalnie zajmował się również malarstwem sakralnym.

Urodził się w Wilnie. Jego pierwszym nauczycielem był ojciec, kapitan Francesco Andriolli, który po zakończeniu kariery wojskowej pracował jako nauczyciel malarstwa oraz dekorator. W 1855 roku Andriolli rozpoczął studia w Szkole Malarstwa i Rzeźby w Moskwie. Dwa lata później za wykonanie Portretu studenta otrzymał tytuł niekłassnyj chudożnik przyznany przez Cesarską Akademię Sztuk Pięknych w Petersburgu. Od 1860 roku studiował na Akademii Świętego Łukasza w Rzymie, gdzie odnosił pierwsze sukcesy. Andriolli angażował się w działalność polityczną - uczestniczył w powstaniu styczniowym, po upadku którego był zmuszony się ukrywać. W 1864 roku został aresztowany, a po ucieczce z więzienia przez blisko dwa lata mieszkał za granicą, w Londynie oraz Paryżu. Ponownie aresztowany w 1866 roku, został skazany na zsyłkę do Wiatki (obecnie miasto Kirow, Rosja), gdzie przebywał do 1871 roku. Tu pracował wykonując na zamówienie obrazy o tematyce religijnej, udzielał również lekcji rysunku.

Po uzyskaniu ułaskawienia powrócił do Warszawy, skąd w 1873 roku przeprowadził się do Stasinowa. W tym okresie współpracował jako ilustrator z czasopismami, m.in. z "Tygodnikiem Ilustrowanym", "Biesiadą Literacką" oraz "Kłosami". W 1875 roku żoną artysty została Natalia Tarnowska. Dwa lata później para rozstała się, a w 1878 roku zmarła ich córka. Wkrótce Andriolli rozpoczął prace nad ilustracjami do Balladyny i Lilii Wenedy Juliusza Słowackiego (prace ukończył w 1891 roku). W 1880 roku kupił majątek Anielin nad rzeką Świder (w 1883 roku miejscowość otrzymała nazwę Brzeg), gdzie prowadził prace nad wybudowaniem kompleksu domów letniskowych według własnego projektu. (tzw. styl nadświdrzański, później popularne zwany świdermajer, dzięki pojęciu wymyślonemu przez Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego, na potrzeby wiersza Wycieczka do Świdra, 1949). Lata 80. XIX w. były okresem intensywnej aktywności zawodowej Andriollego: w 1881 roku stworzył serię ilustracji do Mickiewiczowskiego Pana Tadeusza, a kolejne ich wersje powstały w 1889 roku. Andriolli wykonywał również ilustracje do utworów zagranicznych twórców, m.in. Romea i Julii Williama Shakespeare'a (1886), czy Ostatniego Mohikanina Jamesa Fenimore'a Coopera (1884). Między 1883 a 1886 rokiem mieszkał w Paryżu, gdzie współpracował m.in. z cieszącym się dużą popularnością wydawnictwem Hachette. Od początku lat 80. regularnie przyjedżał do Nałęczowa, gdzie spędzał letnie wakacje oraz poszukiwał inspiracji do działalności artystycznej. Tam też zmarł w 1893 roku.