Sapetto

Malarz , grafik, profesor Akademii Sztuk Pięknych  w Warszawie. Dyplom uzyskał w 1966 roku  w pracowni Antoniego Łyżwańskiego i Michała Byliny.                                                               

Pierwszą wystawę miał w 1966 roku, w Teatrze Dramatycznym w Warszawie. W 1967 wziął udział w wystawie malarzy realistów przedstawiając malarstwo figuratywne o dużej sile wyrazu z wyraźną tendencją do deformacji (Chagallowi, 1964; Czy wiesz, 1965).

 Jego obraz o tytule  Polska corrida został zauważony przez krytykę. Wybór tematów poruszanych przez artystę ogranicza się do codzienności (Wypadek, 1964), rutynowych zajęć (Robotnicy, Chór męski, 1973), letniego odpoczynku (Kosz 505, 1970), wolnej od konwenansu obyczajowości (Głupi Franek, 1968; Wolne miejsce, 1972). Beznamiętne aczkolwiek nie pozbawione humoru, sprawozdawcze w wymiarze treści politycznych i społecznych, kontestujące peerelowską siermiężność malarstwo Sapetty operuje oszczędnymi środkami; chwilami bywa niechlujne, świadomie niedokończone.  Zawsze porusza popartowskimi płaszczyznami i Warholowskimi sylwetami. Wraz z Wiesławem Szamborskim artyści do połowy lat 70 XX wieku należeli do czołowych przedstawicieli (tworzyli szpicę) „nowej figuracji”. W latach 80 Marek Sapetto podjął się miniaturyzacji swoich obrazów (akcja Walizka), aby mogły funkcjonować w drugim obiegu, podobnie jak ulotki czy biuletyny podziemne. W latach 90. malarz wielokrotnie komentował życie polityczne III RP (Okrągły stół, 1995; Pęknięte lustro,1996) pozostając wierny młodzieńczym poglądom o społecznym oddziaływaniu sztuki, i roli artysty we wspólnocie.

Malarstwo Marka Sapetty oddziałało na figurację „dzikich”, której zwieńczeniem była wielka Wystawa Młodej Plastyki Polskiej Arsenał’88  w Zachęcie.

W zbiorach Muzeum Sztuki w Łodzi zobaczyć można  rysunek Idę do Ciebie (1974) z cyklu Niuanse nawiązujący formalnie do kliszy filmowej, ze względu na perforację jak i podział na trzy kadry - jakby powiększone klatki filmowe.

Ryszard Rau