Henoch Barczyński ((Barciński, Henryk))

Ur. w Łodzi zm. w Tomaszowie Mazowieckim. Malarz, grafik ilustrator, syn pochodzącego z Aleksandrowa Kujawskiego krawca, Szmula Barczyńskiego i Sary z Parzęczewskich. Twórca scen rodzajowych z życia polskich Żydów oraz pejzaży. Pozostawał pod wpływem sztuki Marca Chagalla i Oskara Kokoschki. Wykształcenie artystyczne zdobywał w prywatnej Szkole Rysunków i Malarstwa Jakuba Kacenbogena w Łodzi oraz w latach 1915-1916 w Szkole Sztuk Pięknych Henryka Glicensteina w Warszawie. Prawdopodobnie w 1918 przebywał w Mohylewie, być może z Markiem Szwarcem. W latach 1919–1926 studiował w drezdeńskiej Akademii Sztuk Pięknych w pracowniach Otto Gussmanna i Roberta Sterla. W latach 1927–1933 przebywał w Berlinie, a od 1934 mieszkał w Łodzi, którą opuścił ją na wieść o zbliżaniu się do miasta armii niemieckiej. Dotarł do Tomaszowa Mazowieckiego, w którym został przez hitlerowców uwięziony w getcie, a następnie zamordowany. Odbywał podróże artystyczne do Francji, Włoch, Hiszpanii. W 1917 roku miał miejsce debiut artystyczny Barczyńskiego, który na Salonie Wiosennym TZSP w Warszawie pokazał „Portret p. J.S.”. W 1918 uczestniczył w Wystawie Wiosennej Stowarzyszenia Artystów i Zwolenników Sztuk Pięknych (zaprezentował 16 prac) w Łodzi, a w 1919 w Wystawie Zimowej tamże (pokazał portrety i studia głów, kwiaty oraz pejzaże). W 1925 otrzymał pierwszą nagrodę Międzynarodowego Konkursu Czerwonego Krzyża w Paryżu. Uczestnik wystawy w Żydowskim Towarzystwie Krzewienia Sztuk Plastycznych w Łodzi (1934), a także Salonu Plastyków ZZPAP Kraków, Lwów, Łódź, Poznań, Warszawa w tamtejszym IPS (1936, należał do ZZPAP w Łodzi, zam. tamże, ul. Drewnowska 21). Wystawiał ponadto w Berlinie, Dreźnie, Tel-Avivie i Nowym Jorku. Związany z działającą w Łodzi grupą Jung Jidisz. W latach 1939-1941 członek Koła Artystów w getcie tomaszowskim. Przyjaźnił się tam malarzem Władysławem Rejderem i kabareciarzem i karykaturzystą Izraelem Orenbachem. Ostatnia wzmianka o artyście pochodzi z listu z tomaszowskiego getta z 25 grudnia 1940. Niewielka spuścizna artystyczna Barczyńskiego została cudem uratowana przez jego krewnych ukryta w koszu na bieliznę na strychu domu, w którym mieszkał. W licznych opracowaniach wymieniany błędnie jako „Barciński” Maciej Cholewiński