Tadeusz Cieślewski (syn)

Grafik, sporadycznie zajmował też malarstwem, rysunkiem i rzeźbą. Autor tekstów poświęconych krytyce i teorii artystycznej, także literackich, wnuk Franciszka, śpiewaka opery warszawskiej, syn Tadeusza, grafika i Józefy z Almakiewiczów, śpiewaczki, w 1925 ożeniony z Zofią Rosiak. Członek ZHP i Straży Obywatelskiej. W 1913 ukończył gimnazjum realne E. Konopczyńskiego w Warszawie i rozpoczął studia na wydziale budownictwa lądowego Politechniki we Lwowie. W latach 1915-17 był dowódcą sekcji w POW. W 1916 przeniósł się na wydział architektury Politechniki Warszawskiej i w tym samym roku na wydział rzeźby warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych do pracowni Edwarda Wittyga. W latach 1916-23 prezes Bratniej Pomocy w SSP. W latach 1918-22 ochotnik w Wojsku Polskim, podporucznik. Po zakończeniu służby kontynuował studia, najpierw w pracowni Karola Tichego, a następnie w pracowniach Wojciecha Skoczylasa (grafika), Tadeusza Pruszkowskiego (malarstwo) i Ludwika Gardowskiego, dyplom z grafiki uzyskał w 1939. Współzałożyciel Stowarzyszenia Artystów Grafików „Ryt” (1925), prezes (1938 i 1939). W 1924 uzyskał stypendium Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego, dzięki któremu w 1926 wyjechał do Francji. Po powrocie do kraju podjął aktywną działalność na wielu polach. Od 1927 należał do Związku Zawodowego Artystów Grafików, od 1934 do „Bloku” Związku Zawodowego Artystów, w 1935 zorganizował i przewodził Grupie Artystów Grafików „Biel i Czerń”, a w 1936 został członkiem Towarzystwa Bibliofilów Polskich w Warszawie. Autor około 200 drzeworytów. Autor cykli „Dawne Miasto - teka drzeworytów warszawskich” (1923), „Warszawa fantastyczna” (1926), „Fiorenza” (1928), „Warszawa” (1929, album), „Zamość” (1929), „Księga miasta” (1932), „Pomorze” (1933). Debiutował w warszawskim TZSP w 1916. Autor wystaw indywidualnych w Warszawie (1924, 1933, 1937), Paryżu (1926), Łodzi (1933), Elberfeld (1935). Uczestnik wystaw zbiorowych w Berlinie, Mediolanie, Londynie, Florencji, Paryżu (1937, złoty medal), Brukseli, Los Angeles, Chicago (mention honorable), Nowym Jorku, Warszawie (1929, medal brązowy, 1932, medal, 1933, dyplom honorowy, 1936, nagroda Prezydenta m.st. Warszawy). Po wybuchu wojny w 1939 intensywnie tworzył i pisał. Działał w konspiracji prowadząc tajne wykłady z historii sztuki. Zginął podczas powstania warszawskiego. Ogłosił 3 nowele oraz szereg artykułów w czasopismach: „Ziemia”, „Wiadomości Literackie”, „Pion”, „Grafika”, „Walka”, „Jutro”, „Kwadryga”, „Jutro Pracy”, „Krak”, „Sztuki Piękne”. Twórczość literacka (w rękopisach) uległa w większości zniszczeniu podczas wojny.

Maciej Cholewiński