Aniela Menkes

Była córką Stefana Dawida Łęczyckiego, kupca, i Eugenii Rozental. W Warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych studiowała malarstwo w latach 1918-1921 pod kierunkiem Stanisława Lentza, Miłosza Kotarbińskiego i Wojciecha Kossaka, ale nie miała dyplomu, studiów nie ukończyła. Malowała olejne portrety, pejzaże, martwe natury, sceny figuralne i kompozycje abstrakcyjne. Pozostawała pod wpływem Władysława Strzemińskiego, a w jej twórczości następowała ewolucja od koloryzmu przez kubizm syntetyczny do abstrakcji. Wystawiała w Łodzi, Warszawie, Krakowie i Lwowie. Kilka jej obrazów (Kompozycja, trzy Martwe natury, Pejzaż) znajdują się w zbiorach Muzeum Sztuki w Łodzi. W grafice stosowała akwafortę, suchą igłę, litografię i heliografię.
Była członkiem komitetu redakcyjnego łódzkiego czasopisma "Forma", kwartalnika poświęconego sprawom plastyki (1933-1938).
Mieszkali z mężem, adwokatem Zygmuntem Menkesem (1895-1941), w Łodzi przy ul. G. Narutowicza 35. Mieli dwie córki bliźniaczki Janinę i Alicję (ur. 5 września 1922).
Po wybuchu II wojny światowej, w 1939 przedostała się do Lwowa, brała udział w życiu artystycznym Lwowa pod władzą sowiecką. Wystawiała swoje grafiki we Lwowie, Kijowie i Moskwie. Zginęła z rodziną w zbiorowej egzekucji po wkroczeniu Niemców do Lwowa w 1941.