Jerzy Krawczyk
Malarz. Edukację artystyczną rozpoczął Krawczyk przed drugą wojną światową: w latach 1935–1939 w Szkole Rysunku i Malarstwa Szczepana Andrzejewskiego w Łodzi. W roku 1938 otrzymał stypendium twórcze i wyjechał na dalsze studia do Wiednia, gdzie jak podawał uczył się pod kierunkiem Wolfganga von Kaltenbacha. W czasie okupacji przebywał w niewoli w Dortmundzie. Po wojnie powrócił do Łodzi i rozpoczął studia w pracowni Leona Ormezowskiego w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych (obecnie ASP), ale wkrótce je przerwał. Od 1947 roku do końca życia pracował jako rysownik w Zakładzie Anatomii Prawidłowej łódzkiej Akademii Medycznej. Uprawiał malarstwo sztalugowe i monumentalne, sporadycznie rysował. Krawczyk był związany z Grupą Malarzy Realistów, z którą kilkakrotnie wystawiał, począwszy od pierwszej prezentacji w 1962 roku, otwartej w XLV-lecie Rewolucji Październikowej. Później brał udział w kolejnych ekspozycjach, w roku 1963, 1965 i 1966. Realizm Jerzego Krawczyka miał odcień niesocjalistyczny (Piotr Piotrowski) ze względu na alegoryczność przekazu, cytaty z ulubionego Jana Vermeera van Delft, wątki masońskie czy też nieokiełznane gadżeciarstwo (Andrzej Osęka). Najbardziej znanym cyklem malarskim Krawczyka jest szereg obrazów o martyrologii i shoah (Przesyłka bez wartości, 1964 z kolekcji Muzeum Sztuki w Łodzi, Spaleni,1962, Sobota [Sonnabend],1960 czy Vernichtung,1961). Pod sam koniec życia malarz raz jeszcze, już epizodycznie, zmienił zainteresowania: zrezygnował z "barokowej" bujności obrazów "iluzjonistycznych" i sięgnął po rozwiązania prostsze, oszczędniejsze – na licu obrazu werystycznie przedstawił odwrocie: tył obrazu był odpowiedzią na posłannictwo sztuki (I. Romanowski) i miejsce malarstwa Krawczyka jako schyłkowego, epigońskiego, schodzącego z artystycznej sceny załamanego człowieka (Martwa natura z czerwonym klockiem, Martwa natura z filiżanką, 1969 ). Artysta namalował około 400 obrazów. Muzeum Sztuki w Łodzi posiada znaczny zbiór osiemnastu obrazów artysty z dojrzałego okresu twórczości.
Ryszard Rau
