Józef Głogowski, inżynier, i Władysław Jan Grabski, powieściopisarz, byli fotografami – amatorami, którzy dokumentowali sławne „miny” Witkacego podczas, współorganizowanych w gronie przyjaciół, zabawnych seansów fotograficznych. Były to przedstawienia pełne świetnego humoru, aluzji do kina, literatury i historii – swoisty teatr „ad absurdum”.

Od 1924 r., kiedy to Witkiewicz całkowicie porzucił malarstwo i realizował jedynie portrety w swojej słynnej firmie, to właśnie owe seanse fotograficzne pozostawały istotnym sposobem jego wypowiedzi w sztukach wizualnych. Zabawy z tworzeniem zdjęć własnych „sobowtórów” i udawanie odmiennych osobowości, czy różnych stanów psychicznych można z pozoru odczytać jako zapisy wyczynów artysty blagiera, swoistego dadaisty. Witkacy był jednak także twórcą, który nieustannie odczuwał niespójność, nienasycenie, niezgodę na siebie i rzeczywistość, a za jego błazenadą – jak pisano – „kryła się samotność, przeczucie tragizmu, świadomość końca świata, w którym żył”.

Anna Nawrot/Paulina Kurc-Maj (Cytat za: Korespondencje. Sztuka nowoczesna i uniwersalizm, red. Jarosław Lubiak, Małgorzata Ludwisiak, Muzeum Sztuki w Łodzi, Łódź 2012, s. 564-565).