Kolekcja Sztuki XX i XXI wieku

Jaka miała być nowa plastyka w latach 20. XX wieku? Jak miała ukazywać wartości uznawane za uniwersalne? W „Kompozycji" płaszczyzny niebieskie, czarne, czerwone, żółte, szare i białe tworzą układ form geometrycznych, w którym najważniejszą rolę odgrywa poszukiwanie równowagi stosunków i proporcji elementów plastycznych. To jednak coś więcej niż czysta matematyka. Zestawienie szablonowych form tworzy złudzenie trzeciego wymiaru, a widz gubi się w domysłach, co jest figurą, a co tłem. (...)

Stażewski, podobnie jak wielu awangardowych artystów w tym czasie, poszukiwał elementarnych form, na jakich oprzeć by się mogła nowa plastyka. Znał osobiście twórców związanych z De Stijl. Nie stosował jednak rygorystycznych wytycznych neoplastycyzmu, wyraźnej horyzontalno-wertykalnej „siatki”. Uważał, że „krajanie obrazu na części” niweczy optyczną harmonię kompozycji. Klucz do tej harmonii tkwił w ekonomii form, wykorzystaniu płaszczyzn oraz – co było zupełnie rozbieżne z teorią Mondraiana – użyciu łuku. Uważnie badał, jak kolor, struktura, materiał i faktura wpływają na formę. Kompozycja ze zbiorów Muzeum Sztuki w Łodzi należy do nielicznych dzieł ocalałych po II wojnie światowej, które obrazują pierwsze poszukiwania artysty w tym zakresie.

Paulina Kurc-Maj (Cytat za: „Abecadło", red. Jarosław Lubiak, Muzeum Sztuki w Łodzi, Łódź 2010, s.nlb. [369]).