Krzysztof Wodiczko, Szábolcs Esztényi
Same tranzystory
| Datowanie: | 1970/2012 |
| Technika: | zapis cyfrowy, rysunek |
| Materiały: | tusz, papier, płyta DVD |
| Rozmiar: | wys. 29,5 cm, szer. 41,7 cm (każdy z 8 rysunków), czas trwania 5:43 min |
| Sposób nabycia: | zakup |
| Data nabycia: | 21.08.2013 |
| Numer inwentarzowy: | MS/SN/RYS/2130/1-9 |
| Dzieło dostępne na ekspozycji: | tak |
Opis dzieła
Współpraca artysty i kompozytora zaowocowała precyzyjną kompozycją rozpisaną na ośmiu wykonawców obsługujących radia tranzystorowe. Pierwotne wykonanie utworu miało miejsce w Galerii Muzycznej w Warszawie. Wykonawcy za pomocą prostych instrukcji jednocześnie przestrajali, zmieniali głośność i potrząsali odbiornikami radiowymi.
Dźwięki uzyskane w ten sposób ujawniały piękno szumu, ale stawały się również polityczną prowokacją. W czasach, kiedy fale radiowe były ściśle kontrolowane, budowanie informacji poza oznaczonymi do odbioru zakresami stawało się działaniem wywrotowym. Ten charakter podkreślało również zatkanie za pomocą stoperów uszu wykonawców. Kontynuację zainteresowania Krzysztofa Wodiczki kreacją audiosfery, która może być kontrolowana przez jednostkę, widać wyraźnie w pracy o rok późniejszej – Instrumencie osobistym – który stanowił personalne instrumentarium do kontrolowania przepływu dźwięków.
Daniel Muzyczuk
Crowley David, Muzyczuk Daniel, Dźwięki elektrycznego ciała. Eksperymenty w sztuce i muzyce w Europie Wschodniej 1957-1984, Łódź : Muzeum Sztuki w Łodzi, 2012, s. 127-129.
