Bronisław Kierzkowski

Malarz, autor kompozycji strukturalnych, pedagog. W latach 1946–1947  student Władysława Strzemińskiego w Wyższej Szkole Sztuk Pięknych w Łodzi, następnie Juliusza Studnickiego w Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Sopocie i od 1951 Eugeniusza Eibischa
w warszawskiej ASP. Początkowo zajmował się pejzażem (Krajobraz z Rachań), aby stopniowo przejść do reliefowych kompozycji strukturalnych. Największy wpływ
na poszukiwania artystyczne Kierzkowskiego miał Władysław Strzemiński. Kierzkowski potraktował jego koncepcje jako punkt odniesienia w dochodzeniu do własnych rozwiązań. Zamiast tradycyjnego płótna podstawą jego prac stała się plastyczna mieszanina gipsowo-klejowa, która służyła nie tylko jako podkład, lecz także tło kompozycji. Wykształcił indywidualny i samodzielny system plastyczny o rozpoznawalnych  formach (znakach) w postaci gipsowych obrazów-przedmiotów o chropowatej powierzchni z licznymi dodatkami
 i warstwami. Dodatki w postaci drutu, metalowych siatek, kółek zębatych, metalowych taśm, skrawków blach artysta  wgniatał  w jeszcze nie stężały gips. Tworzyły one nową architekturę kompozycji fakturowych i może wbrew zamysłowi twórcy tajemniczo połyskują
w opalizujących monochromatycznych tonacjach. Te asamblaże, programowo aestetyczne  odkrywają  przed  odbiorcą  poetykę śmietnika ery industrialnej. Kierzkowski znalazł w nich równowagę  pomiędzy surowością malarstwa materii a lirycznym nurtem abstrakcji. Niektórzy doszukują się w „fakturowcach” fascynacji światem przyrody z jego cyklicznością w zależności od  zmian pór roku, wilgotności i temperatury. Z tego względu bywają też   zaliczane do sztuki biologicznej i kontemplacyjnej.

Prace Bronisława Kierzkowskiego, jako jedyne z Polski, oprócz dzieł Teresy Rudowicz, były prezentowane obok dzieł klasyków światowej sztuki awangardowej na przekrojowej wystawie podsumowującej osiągnięcia sztuki asamblażu w XX wieku, The Art of Assemblage (1961) w Museum of Modern Art  w Nowym Jorku.

Ryszard Rau