Marek Sapetto

Malarz, grafik, profesor Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Dyplom uzyskał w 1966 roku  w pracowni Antoniego Łyżwańskiego i Michała Byliny.                                                               

Pierwszą wystawę miał w 1966 roku, w Teatrze Dramatycznym w Warszawie. W 1967 wziął udział w wystawie malarzy realistów przedstawiając malarstwo figuratywne o dużej sile wyrazu z wyraźną tendencją do deformacji (Chagallowi, 1964; Czy wiesz, 1965). Jego obraz o tytule  Polska corrida został zauważony przez krytykę . Wybór tematów poruszanych przez artystę ogranicza się do codzienności (Wypadek, 1964), rutynowych zajęć (Robotnicy, Chór męski, 1973), letniego odpoczynku (Kosz 505, 1970), wolnej od konwenansu obyczajowości (Głupi Franek, 1968; Wolne miejsce, 1972). Beznamiętne aczkolwiek nie pozbawione humoru, sprawozdawcze w wymiarze treści politycznych i społecznych, kontestujące peerelowską siermiężność malarstwo Sapetty operuje oszczędnymi środkami; chwilami bywa niechlujne, świadomie niedokończone.   Zawsze porusza popartowskimi płaszczyznami i Warholowskimi sylwetami. Wraz z Wiesławem Szamborskim artyści do połowy lat 70. XX wieku należeli do czołowych przedstawicieli (tworzyli szpicę) „nowej figuracji”. W latach 80. Marek Sapetto podjął się miniaturyzacji swoich obrazów (akcja „Walizka”), aby mogły funkcjonować w drugim obiegu, podobnie jak ulotki czy biuletyny podziemne. W latach 90. malarz wielokrotnie komentował życie polityczne III RP (Okrągły stół, 1995; Pęknięte lustro, 1996) pozostając wierny młodzieńczym poglądom o społecznym oddziaływaniu sztuki i roli artysty we wspólnocie.

Malarstwo Marka Sapetty oddziałało na figurację „dzikich”, której zwieńczeniem była wielka Wystawa Młodej Plastyki Polskiej Arsenał’88 w Zachęcie.

W zbiorach Muzeum Sztuki w Łodzi zobaczyć można rysunek Sapetty Idę do Ciebie (1974) z cyklu Niuanse, nawiązujący formalnie do kliszy filmowej, ze względu na perforację jak i podział na trzy kadry - jakby powiększone klatki filmowe.

Ryszard Rau