Leon Ormezowski

Polski malarz, nauczyciel akademicki. Studia rozpoczął na Uniwersytecie Kijowskim,
 a następnie studiował w tamtejszej Akademii Sztuk Pięknych. Od 1919 zajmował się dydaktyką w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie. Był aktywnym działaczem oświatowym, m.in. wydał podręcznik poświęcony perspektywie malarskiej oraz publikował w pismach nauczycielskich, artystycznych czy w prasie codziennej. Po uzyskaniu dyplomu nauczycielskiego w 1927 roku na Uniwersytecie Warszawskim wykładał i prowadził kursy m.in. w Warszawie, w Szkole Sztuk Pięknych im. Zygmunta Waliszewskiego, Szkole Sztuk Pięknych im. W. Gersona, Liceum Krzemienieckim i Liceum im. ks. Józefa Poniatowskiego. W Łodzi natomiast pracował jako nauczyciel w Szkole Przemysłu Artystycznego, przemianowanej później na Liceum Sztuk Plastycznych. Należał także do łódzkiego oddziału Związku Polskich Artystów Plastyków.

W czasie okupacji niemieckiej brał udział w prowadzeniu tajnych kompletów maturalnych. Po wojnie natomiast był jednym ze współorganizatorów Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Łodzi razem z Władysławem Strzemińskim, Stefanem Wegnerem i Romanem Modzelewskim. Pełnił w niej następnie rolę dyrektora (do 1948) oraz wykładowcy malarstwa. Od 1945 był kierownikiem łódzkiego oddziału Instytutu Propagandy Sztuki.  W 1947 otrzymał  tytuł profesora w PWSSP w Łodzi.

Ormezowski malował przede wszystkim portrety, martwe natury oraz pejzaże. Jego prace utrzymane były w polskim nurcie postimpresjonizmu, koloryzmie. Bonnardowskie nauki operowania plamami farby nakładanej szybkimi, krótkimi a zarazem szerokimi pociągnięciami pędzla są wspólnym mianownikiem dla Ormezowskiego i innych artystów kolorystów rozstrzygających po malarsku płótno czy też inne podobrazie. Swoje prace wystawiał w Warszawie, w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych i w Instytucie Propagandy Sztuki, a także za granicą, m.in. w Paryżu.  Dzisiaj prace malarza można zobaczyć m.in.
 w Muzeum Sztuki w Łodzi, gdzie znajduje się obraz Szkot z fajką (1945) czy w Muzeum Narodowym w Warszawie, gdzie znajdują się Martwa natura z kapeluszem i butelką (1939)
 i Jabłka (1933).

Ryszard Rau