Kolekcja Sztuki XX i XXI wieku

Prace z serii  „Sweet Venezuela” to trzy rulografie w formie kwadratu, w który wpisane zostały trójkąty. W zależności od odbitki: pojedynczy ( „Sweet Venezuela I”), dwa ( „Sweet Venezuela II”) i trzy ( „Sweet Venezuela III”). Figury zabarwione są w sposób analogiczny do układu barw w widmie światła białego – od czerwieni przy podstawie, do fioletu przy wierzchołku. Kolory tła są takie same, jednak zostały umieszczone w odwrotnym porządku. W ten sposób na środku powstaje szeroki żółty pas, a tło przez moment przenika się z trójkątami. Cykl należy do grupy prac, w których Getulio Alviani badał fenomenologię gradacji chromatycznej oraz interakcje kolorów podstawowych i dopełniających.

Wpływ na taki kierunek zainteresowań miał zapewne jeden z jego mistrzów, Josef Albers, artysta i teoretyk związany z Bauhausem oraz zrealizowany przez niego cykl prac  „Homage to the Square”. Cała seria opierała się na matematycznie określonym formacie kilku kwadratów, które zdają się na siebie nachodzić. Ta geometryczna abstrakcja stanowiła dla Albersa szablon do badania subiektywnego doświadczenia koloru. W omawianym cyklu i podobnych pracach z serii  „Chromia Spettrologica”, Alviani porusza zbliżone zagadnienia, analizując między innymi efekty, jakie wywołują sąsiadujące ze sobą kolory.

Jednocześnie w pracach włoskiego artysty istotną rolę odgrywa zjawisko światła, które należy do głównych przedmiotów jego zainteresowania. Jak Alviani sam wielokrotnie zaznaczał, zawsze poruszało ono jego wyobraźnię – obserwował jak rozkłada się na przedmiotach czy powoduje przeobrażenia tonalne barw. We wczesnych pracach posługiwał się czernią, by analizować w jaki sposób strumień światła może zmienić czarną płaszczyznę w jarzący się bielą punkt. Służyły mu do tego różnorodne, odmienne fakturowo, płaszczyzny. Z czasem wprowadził do prac kolor, stosując barwy światła białego. Szczególną rolę pełnił tu, tworzący złudzie rozświetlenia, żółty. Kompozycje z cyklu  „Sweet Venezuela” czy wspomniane  „Chromia Spettrologica” przypominają realizacje z serii  „Linee luce”, w których Alviani, wykorzystując blachę aluminiową o specjalnie opracowanej powierzchni, tworzył odbijające światło reliefy i obiekty.

W drugiej połowie lat 70. Getulio Alviani ukierunkował swoje teoretyczne zainteresowaniu ku idei stworzenia idealnego muzeum, które byłoby nie tylko zbiorem obiektów i dokumentacji historycznej, ale strukturą zaprojektowaną z myślą o edukacji i aktywizacji percepcji wizualnej zwiedzającego. W 1981 roku otrzymał szansę jej wdrożenia, obejmując kierownictwo Muzeum Sztuki Nowoczesnej Fondacio Soto w Ciudad Bolivar w Wenezueli. Przekształcając instytucję skupił się na sztuce konstruktywistycznej, czyniąc ją tym samym pierwszym i jedynym na świecie muzeum w całości poświęconym strukturalnej wizualności.

Dorota Stolarska-Kultys