Kolekcja Sztuki XX i XXI wieku

Opis dedykowany osobom ze spektrum autyzmu

Katarzyna Kobro zrobiła rzeźbę z metalu. Pomalowała metal na kolor  biały. Rzeźba składa się z połączonych trzech poziomych i pionowych prostokątów. Część rzeźby ma kształt odwróconej litery U. Litera U jest łukiem łączącym wszystkie części rzeźby. Jest to rzeźba abstrakcyjna. Nie przedstawia rzeczy, roślin, zwierząt ani ludzi. Składa się z figur geometrycznych. Są to prostokąty połączone ze sobą pod kątem prostym. Zanim Katarzyna Kobro zrobiła swoją rzeźbę, dokładnie obliczyła długości wszystkich odcinków. Rzeźba ma dziurę. Przez dziurę można zobaczyć co jest za rzeźbą. Rzeźba, poprzez wystające części i dziurę, łączy się z powietrzem, z przestrzenią. Aby poznać rzeźbę trzeba ją obejrzeć z każdego boku, z góry, z dołu. Rzeźba Katarzyny Kobro może być pomysłem na budynek. 

Autor skryptu: Małgorzata Wiktorko

Opis dedykowany osobom słabo słyszącym i niesłyszącym

Kompozycja przestrzenna (3) Katarzyny Kobro z 1928 roku jest autorsko tytułowana i datowana. Wielokrotnie ją wystawiano m.in. na „Wystawach Grupy Plastyków Nowoczesnych”, Warszawa-Łódź w 1933. Sama artystka w 1940 roku uratowała ją przed całkowitym zniszczeniem na wysypisku śmieci, przetrwała wojnę. Od 1945 roku należy do łódzkiej kolekcji sztuki nowoczesnej.

Praca ta stanowiła kompozycję modelową, pierwszą znaną realizację przestrzenną artystki skonstruowaną konsekwentnie w proporcjach 8:5. Kompozycja przestrzenna (3) została poparta fotografiami oraz rysunkami aksonometrycznymi, na których zaznaczono systemem stosunków wielkości poszczególnych odcinków. Pokazywały one trzykrotnie teoretyczne rozważania Kobro na temat rytmów. Sama kompozycja jest asymetryczna, monochromatyczna (biała), skonstruowana z 4 płaszczyzn, dwóch kwadratowych o modularnie zróżnicowanych wielkościach i dwóch prostokątnych, z których jedna półkoliście wygięta. Konstrukcja jest otwarta we wszystkich kierunkach na przestrzeń, posiada ażur przez który swobodnie przepływają masy powietrza.

Katarzyna Kobro była jedną z inicjatorek Grupy a.r. Artystka uważała, że rzeźbę należy uwolnić od przymusu bycia bryłą. Według niej rzeźba stanowi równoprawny element przestrzeni, współistnieje z przestrzenią, która ją otacza i się z nią przenika. Każdy element kompozycji jest tak samo ważny.

Autor skryptu: Maja Pawlikowska

Autorsko tytułowana i datowana. Eksponowana wielokrotnie, z pewnością na Wystawach Grupy Plastyków Nowoczesnych, Warszawa – Łódź 1933. Ocalona przez artystkę  w  1940  r.  przed  całkowitym  zniszczeniem  na  wysypisku śmieci, przetrwała wojnę, a w 1945 r. wzbogaciła łódzką kolekcję  sztuki  nowoczesnej.  Stanowiła  kompozycję  modelową, pierwszą znaną nam realizację przestrzenną skonstruowaną konsekwentnie w proporcjach 8 : 5. Jej fotografie oraz rysunki  aksonometryczne,  z  zaznaczonym  systemem  stosunków wielkości  poszczególnych  odcinków,  ilustrowały  trzykrotnie teoretyczne  rozważania  na  temat  rytmów. Jest asymetryczna, monochromatyczna (biała), zestawiona  zaledwie  z  4  płaszczyzn,  dwóch  kwadratowych o  modularnie zróżnicowanych  wielkościach  i  dwóch  prostokątnych,  z  których  jedna  półkoliście  wygięta.  Konstrukcja otwarta we wszystkich kierunkach na przestrzeń.

(Zenobia Karnicka, cytat z katalogu: Katarzyna Kobro 1989-1951. W setną rocznicę urodzin, kat. wystawy, Muzeum Sztuki w Łodzi, Łódź 1998, s. 131 )