Kolekcja Sztuki XX i XXI wieku

Ten obraz może pochłonąć – jego wielkość, intensywność doznań jakie wzbudza, mogą spowodować, że się zapomnimy, że poczujemy się, jakbyśmy znajdowali się we wnętrzu lasu, a nie przed obrazem. Artysta precyzyjnie rozgrywa ten efekt: pionowe pasy czarnej farby niczym ciemne pnie drzew budują wrażenie przestrzeni, z której nie ma ucieczki. Jedynie w oddali zdaje się przebłyskiwać mała smużka światła – prześwit budzący nadzieję na wyjście. W odróżnieniu od klasycznego malarstwa zachodnioeuropejskiego, cały ten niezwykły efekt nie jest osiągnięty przez precyzyjny wykres perspektywy, stwarzający iluzję przestrzennej głębi, lecz przez sposób kładzenia farby. To masy farby – podstawowej materii malarskiej – są tworzywem, za pomocą którego Leon Tarasewicz osiąga intensywność tak uderzającą w jego dziełach. Efekt ten wzmacniają często stosowane ostre kontrasty czerni i bieli oraz takie zestawienia kolorów, że barwy zdają się żarzyć blaskiem. Farba jest zazwyczaj układana w nieregularne pasy, budujące wrażenie przestrzenności. Wielokrotnie zresztą artysta przekraczał płaszczyznę płótna, by wypełniać barwną masą wnętrza, tworząc malarskie instalacje – pałające kolorami przestrzenie pochłaniające widzów w dosłowny sposób, jak na wystawie Malarstwo polskie XXI wieku w 2006 roku, kiedy kaskady farby „zalały” schody warszawskiej Zachęty. Tę intensywność doznań, jaką pragnie materializować w swoim malarstwie, Leon Tarasewicz czerpie z obserwacji natury miejscu, w którym się urodził i stale mieszka, czyli w Waliłach na Białostocczyźnie. Polsko-białoruskie pogranicze oddziałuje nie tylko jego sztukę, ale również determinuje tożsamość – artysta podkreśla silne związki z białoruskimi korzeniami i kulturą. W 2001 roku instalacją Malować reprezentował Polskę na 50. Biennale w Wenecji.

Ewa Gałązka (Cytat za: Abecadło, red. Jarosław Lubiak, Muzeum Sztuki w Łodzi, Łódź 2010, s.nlb. [391]).