Kolekcja Sztuki XX i XXI wieku

Macki lin rozpełzają się po pomieszczeniu, anektują je. Gdzieś u góry widać wieszaki, z których zwisają ni to kokony gigantycznych owadów, ni ubrania człowieka tkwiącego w tym czarnym gąszczu. Zagłębiając się w tę gęstwę z niepewnością, która nieodparcie towarzyszy wejściu w zarezerwowane dla dzieła terytorium, stajemy wobec zagrożenia związanego z natłokiem form i ich namacalną szorstkością. „Zespół Czarnych Form Organicznych", mimo iż jest dziełem abstrakcyjnym, wytwarza niezwykle silną aurę wokół siebie, pobudzającą naszą w wyobraźnię do gry skojarzeń.



Efekt, jaki wywołuje „Zespół Czarnych Form Organicznych", wynika z użycia tkaniny, która zawłaszcza przestrzeń na sposób właściwy żywym organizmom, tworząc swoiste, jakby organiczne środowisko. Stanowi to rozwinięcie wcześniejszych poszukiwań Abakanowicz, aby uczynić z dwuwymiarowego gobelinu trójwymiarowe formy, nazywane „abakanami” od nazwiska artystki. Sytuują się one pomiędzy tkaniną, klasyczną rzeźbą, a environment (środowiskiem organizującym przestrzeń).



Doświadczenia związane z przekształcaniem tkaniny w rzeźbę artystka zaczęła w połowie lat 60 XX wieku. W latach 70. XX wieku Abakanowicz wykonywała z tkaniny niepełne postaci ludzkie, symbolizujące uprzedmiotowianie i ubezwłasnowolnienie człowieka. Podobną ocenę ludzkiej kondycji można znaleźć u innych artystów tego czasu – Andrzeja Wróblewskiego czy Tadeusza Kantora. Postaci zestawiane bywają w grupy, tworząc obraz groźnego, bezwolnego, anonimowego tłumu. W latach 80. XX wieku, realizując monumentalne plenerowe environments z materiałów właściwych rzeźbie: kamienia, drewna, metalu, artystka nadal podejmowała kwestię kruchości ludzkiej egzystencji wobec zagrożeń, jakie ludzie sami sobie stwarzają.

Anna Saciuk-Gąsowska (Cytat za: „Abecadło", red. Jarosław Lubiak, Muzeum Sztuki w Łodzi, Łódź 2010, s.nlb.[3])