Käthe Kollwitz

Malarka, graficzka i rzeźbiarka. Pierwsze lekcje grafiki i malarstwa zaczęła pobierać jeszcze jako nastolatka w rodzinnym Królewcu u malarza Gustav Naujok i miedziorytnika Rudolf Mauera. Od 1986 roku uczęszczała na lekcje malarstwa portretowego prowadzone przez szwajcarskiego grafika i rzeźbiarza Karla Stauffer-Bernwa w Berliner Künstlerinnenschule. Dzięki niemu zetknęła się twórczością i pismami Maxa Klingera, które wywarły silny wpływ na jej dalszy rozwój artystyczny i rozbudziły zainteresowanie grafiką. W latach 1888 – 1890 studiowała w Damenakademie  (Akademii Sztuki dla Kobiet) w Monachium. Będąc w Monachium była świadkiem przełomu w naturalistycznym malarstwie plenerowym ukazującym sceny z życia zwykłych ludzi, któremu przewodzili Max Liebermann i Fritz von Uhde. Zainteresowała się wówczas literaturą naturalistyczną oraz kwestią praw kobiet i rozpoczęła eksplorację zagadnień związanych z płcią. W jej pracach zaczęły się także pojawiać motywy związane z codzienność klasy robotniczej. Jedne z jej pierwszych rysunków ilustrują scenę kłótni z powieści Germinal Émile'a Zoli. Po 1890 roku Kollwitz niemal całkowicie porzuciła malarstwo na rzecz akwaforty i rzeźby, a później litografii i drzeworytu. Przechodząc od jednej techniki do drugiej, z czasem coraz bardziej upraszczała swój język wizualny, jednak nigdy nie odbywało się to kosztem czytelności jej prac przesyconych współczuciem dla biednych i potrzebujących. W latach 1898 – 1903 Kollwitz prowadziła zajęcia z akwaforty i z rysowania modela w Berliner Künstlerinnenschule. W 1901  roku dołączyła do Berlińskiej Secesji – ugrupowania sprzeciwiającego się konserwatywnej sztuce akademickiej. Przemowy dla jej twórczości był 1914 rok – 22 października, krótko po wybuchu I wojny światowej zginął na froncie jej osiemnastoletni syn Peter. W wyniku tych wydarzeń Kollwitz została pacyfistką czemu wyraz dawała w swoich licznych pracach. Pod koniec 1918 roku rozpoczęła pracę nad serią grafik Krieg (Wojna), w której odniosła się do swoich osobistych doświadczeń i spostrzeżeń z okresu I wojny światowej. W 1924 roku, 10 lat po śmierci Petera, opracowała koncepcję pomnika Opłakujący rodzie, który miał stanąć na cmentarzu wojennym w Roggevelde koło Dixmuiden w Belgii, na którym pochowany był jej syn. Wydarzenia z okresu I wojny sprawiły,że artystka do końca życia wracała do tematu żałoby. W 1919 roku jako pierwsza kobieta otrzymała tytuł członka Pruskiej Akademii Sztuki, gdzie w latach 1928 - 1932 prowadziła pracownię.             

Dorota Stolarska-Kultys