Kolekcja Sztuki XX i XXI wieku

Zainspirowany esejem Bertolta Brechta Der Rundfunk als Kommunikationsapparat z 1932 r. na temat drzemiącego w radio potencjału dwustronnej komunikacji, Douglas Davis zrealizował cykl prac, w których badał możliwości telewizji, jako medium pozwalającego zarówno na nadawanie, jak i na odbiór informacji. W latach 70. XX w., w dekadzie, w której kamery wideo, magnetowidy i domowe gry wideo stawały się elementem codzienności w Europie Zachodniej i USA, Davis zaintrygowany był innym, bardziej osobistym, rodzajem interakcji za pomocą obrazu i fonii. Jak się kochać z telewizorem to performans zrealizowany w konwencji wywiadu z zaproszonym do studia gościem. Podczas rozmowy z gospodarzem (Jonathan Price) artysta w niespodziewany sposób przenosi się do wnętrza odbiornika, zachęcając widzów do nawiązania niemalże fizycznego kontaktu z telewizorem. Przekraczając granicę między powagą a humorem, gotowym materiałem a partycypacją, Davis przekonuje, że definicja medium jest względna – o ile proces nadawania ma charakter masowy, odbiór jest zawsze kwestią osobistego kontaktu.

Krzysztof Kościuczuk (Cytat za: Korespondencje. Sztuka nowoczesna i uniwersalizm, red. Jarosław Lubiak, Małgorzata Ludwisiak, Muzeum Sztuki w Łodzi, Łódź 2012, s. 646).