Kolekcja Sztuki XX i XXI wieku

Wczesne prace Ireneusza Pierzgalskiego powstały ze sprzeciwu wobec tradycji łódzkiej Akademii Sztuk Pieknych i środowiska artystycznego, odwołujących się do konstruktywizmu. Po pierwszych doświadczeniach związanych z informelem (2 poł. lat 50. XX wieku) artysta tworzył obrazy bogate kolorystycznie o nieczytelnej w znacznym stopniu kompozycji. Od około 1962 artysta dyscyplinuje nieco swoją formę malarską, kierując się w stronę abstrakcji o bardziej refleksyjnym charakterze. Z tej swoistej entropii wyłaniają się układy coraz bardziej skontrastowane i wyraziste.

Dwa obrazy Pierzgalskiego wykonane w roku 1957 i 1962 pochodzą z okresu, w którym formował się późniejszy styl artysty. Pierwszy wydaje się być inspirowany ekspresjonizmem abstrakcyjnym, drugi informelem. Z kolei obraz z roku 2009 jest kompozycją mającą za zadanie stworzenie złudzenia optycznego, w którym obraz sztalugowy przekształca się w formę przestrzenną (płaskorzeźbę). Artysta był silnie związany z Łodzią i ze środowiskiem łódzkim, a także miał wpływ na kształtowanie się łódzkiej neoawangardy. Prace są cennym uzupełnieniem zbioru prac artysty znajdujących się w kolekcji Muzeum Sztuki w Łodzi. Pochodzą z kolekcji córki artysty.

Julianna Goździk