Kolekcja Sztuki Dawnej

Praca Moyry Davey poświęcona jest twórczości pięciu fotografek: Justine Kurland, Shali Miller, Alix Cléo Roubaud, Francesce Woodman oraz Carli Williams. Davey opisuje sylwetki artystek, zagłębiając się w analizy i powiązania między ich postawami w charakterystycznym monologu w formie notatek głosowych, które układają się w autorski wykład. Film składa się z sekwencji przedstawiających artystkę spacerującą, obserwującą przyrodę i otoczenie swojego domu oraz ujęć przeglądanych albumów fotograficznych i książek artystycznych dotyczących głównych bohaterek pracy. Wideo-esej Davey porusza kwestie związane z formami produkcji wiedzy, feministycznymi archiwami czy przepisywaniem kanonu historii sztuki. Jest wyrazem autorskiego podejścia Davey do zagadnienia herstorii – czyli pracy z historią przy użyciu feministycznych metodologii, które uwzględniają i włączają jej zapomniane lub wymazane bohaterki. Jednocześnie wskazuje na modus operandi Davey dotykający punktów przecięcia naszej codzienności z pamięcią i historią, które jednocześnie akumulują i transmitują wiedzę wraz z jej wizualnymi reprezentacjami. Praca Forks and Spoons odnosi się do metody twórczej artystki, rozpoczynającej się od pracy z tekstem – zarówno jego lektury, jak i pisania. Stanowi ona nie tylko ramy narracyjne dzieła, ale przede wszystkim wyznacza kierunek, którym artystka podąża z pomocą praktyk wizualnych w postaci swoich filmów i fotografii. W swojej praktyce Davey łączy wiele ról – artystki wizualnej, pisarki, badaczki kultury – jednocześnie dotykając ogólniejszych tematów jak formy produkcji wiedzy czy kuratorstwo. Praca miała swoją premierę na wystawie Forks and Spoons, curated by m.d. w nowojorskiej siedzibie Galerie Buchholz, w ramach której pokazane zostały również fotografie Kurland, Miller, Roubaud, Woodman i Williams. Film nabiera dodatkowych znaczeń poprzez wpisanie go w kontekst Muzeum Sztuki w Łodzi, czyli aktywność kuratorską, krytyczną i intelektualną Urszuli Czartoryskiej, skupioną wokół popularyzacji i teoretycznego opracowania współczesnej fotografii artystycznej, nawiązując wyjątkowy dialog z historią instytucji.

Daniel Muzyczuk