Kolekcja Sztuki XX i XXI wieku

Celem unizmu Władysława Strzemińskiego było uzyskanie dzieła tak naturalnego i wewnętrznie spójnego jak żywy organizm. Tę organiczną jedność można zdaniem artysty uzyskać wyłącznie podporządkowując kompozycję niezmiennym cechom medium – płaskości, statyczności, czworobocznemu kształtowi. Budowa obrazu powinna opierać się na harmonii form oraz ich dopasowaniu do kształtu i proporcji płótna, podkreślać jego jednorodny, dwuwymiarowy charakter. Strzemiński odrzucał figurację – jego zdaniem funkcja przedstawiająca była medium obrazowemu narzucona i sprzeczna z jego jednolitym charakterem. Był przeciwny perspektywie, gdyż sugerując głębię przełamywała płaszczyznowość. Strzemiński wyeliminował też dynamizm form, napięcia kształtów i samą linię, jako wprowadzające do statycznego obrazu obce mu z natury wrażenie ruchu. Stworzeniu organicznej jedności płótna służyła także jednorodność gamy barwnej, brak kontrastów oraz scalająca powierzchnię płótna faktura.

Anna Nawrot (Cytat za: „Korespondencje. Sztuka nowoczesna i uniwersalizm", red. Jarosław Lubiak, Małgorzata Ludwisiak, Muzeum Sztuki w Łodzi, Łódź 2012, s. 304)