Kolekcja Sztuki XX i XXI wieku

Opis dedykowany osobom ze spektrum autyzmu

●    wydaje się, że kolor czerwony jest najbliżej osoby patrzącej na obraz.  

Autor skryptu: Małgorzata Wiktorko

Opis dedykowany osobom słabo słyszącym i niesłyszącym

Kolorystyka obrazu jest stonowana, pastelowa, szarobiała intensywnym akcentem kolorystycznym w postaci czerwonego prostokąta w prawym dolnym rogu. Pomimo intensywności koloru i kontrastu z pozostałą częścią obrazu, element ten nie zaburza harmonii całości. (Kolory na obrazie są delikatne, pastelowe, występuje biały, kilka odcieni szarego, ale jest tam też czerwony prostokąt, w prawym dolnym rogu. Ten czerwony element nie powoduje, że widz patrzy tylko na niego. To oznacza, że wszystkie elementy obrazu są tak samo ważne.) Obraz ten jest abstrakcją geometryczną, nie przedstawia otaczającej nas rzeczywistości. Artysta w swojej twórczości inspirował się neoplastycyzmem. Jest to kierunek, który powstał w Holandii w latach 20. XX wieku. Za twórców uważa się Pieta Mondriana i Thea van Doesburga, których Stażewski znał osobiście. Zasadą było stosowanie tylko pionów i poziomów. Gama kolorystyczna została ograniczona tylko do 3 kolorów podstawowych (czerwony, żółty, niebieski) oraz tzw. niekolorów (czerni, bieli, szarości). Henryk Stażewski zrobił swoją wersję neoplastycyzmu. Wśród pionów i poziomów użył łuków, które ze swoistą gracją dzielą i jednocześnie nie dzielą obraz na dwie połowy. Jak pisał poeta, przyjaciel Stażewskiego z grupy a.r., Julian Przyboś: „[Stażewski] Wprowadził w świat klasycznej awangardy rzadką kategorię: wdzięk.” (Henryk Stażewski przyjaźnił się ze swoim kolegą z grupy a.r. Julianem Przybosiem, który był poetą. Julian Przyboś napisał tekst o Henryku Stażewskim i o jego sztuce. Uważał, że prace Stażewskiego, który był artystą awangardowym, posiadają wdzięk, dobrze się je ogląda.)

Autor skryptu: Katarzyna Mądrzycka-Adamczyk

Tonacja obrazu jest pastelowa, szarobiała, z mocnym akcentem położonym na prostokąt widniejący w prawym dolnym rogu. Karminowy element, mimo że tak całkowicie różny, nie burzy harmonii panującej na płótnie. Jest inny, to prawda. Możemy go przyrównać do wielokropka, który sugeruje ciąg dalszy opowiadanej przez Stażewskiego historii. Obraz abstrakcyjny II ma w sobie ujmującą łagodność i w barwach, i w kształtach zmieniających się prawie niezauważenie. Nie sposób nie zgodzić się z poetą, przyjacielem artysty z grupy „a.r.” Julianem Przybosiem – „[Stażewski] Wprowadził w świat klastycznej awangardy rzadką kategorię: wdzięk.”

Maciej Cholewiński (Cytat za: Korespondencje. Sztuka nowoczesna i uniwersalizm, red. Jarosław Lubiak, Małgorzata Ludwisiak, Muzeum Sztuki w Łodzi, Łódź 2012, s. 300)