Kolekcja Sztuki XX i XXI wieku

Dzieło Fangora dalekie jest od wypracowanego przez radziecki socrealizm kanonicznego ideału portretu wodza – budzącego zaufanie, a jednocześnie zdecydowanego pana z bródką i łysiną, który na obrazach sobie poświęconych ciągle coś komuś tłumaczy albo coś wskazuje. Lenin Fangora namalowany został nietypowo, ekspresyjnie, zdecydowanymi barwami. Widzimy tu wodza o hipnotyzującym spojrzeniu, przypominającego konspiratora, zdecydowanego na wszystko fanatyka. Fangor udowodnił, że nawet w ramach opresyjnej doktryny socrealizmu (zatwierdzonej na zjeździe w Nieborowie latem 1949 r.) można stworzyć dzieła wybitne, niebezpiecznie dwuznaczne, jak słynne Postaci z 1950 r., będące karykaturalną alegorią jednego z dogmatów komunizmu – walki klas.

Maciej Cholewiński (Cytat za: Korespondencje. Sztuka nowoczesna i uniwersalizm, red. Jarosław Lubiak, Małgorzata Ludwisiak, Muzeum Sztuki w Łodzi, Łódź 2012, s. 912).