Kolekcja Sztuki XX i XXI wieku

„Droga" to rzeźba wykonana w technice asamblażu. Składa się z pięćdziesięciu siedmiu patyków ułożonych jak podkłady kolejowe i przytwierdzonych do podłoża. Na nich zostały ułożone krętą linią dwadzieścia trzy pomalowane na biało listewki przedstawiające tytułową drogę. W kilku miejscach znajdują się też klocki, które ułożone wzdłuż „drogi” kształtem przypominają budynki. Kręta linia o długości około trzech metrów, choć ułożona przy samej ziemi, „zagarnia” znaczący obszar przestrzeni.

Artysta bada w pracy interesujące go zagadnienia relacji rzeźby z miejscem, jej fizyczności czy kierunków. W „Drodze" najsilniej wybrzmiewa teza, zawarta w ontologii rzeźby Chlandy, o jej integralności z przestrzenią, o tym, że rzeźba nie istnieje bez miejsca. Chociaż praca jest mocno zredukowana w formie, zbudowana z lekkich drobnych listewek, przez swoje „rozlanie” ma silne oddziaływanie na odbiorcę. Wpływa na jego relację z miejscem, w którym się znajduje. To ciało działające w przestrzeni. Jego obecność może w nas budzić niepokój, skłaniać do zadawania pytań o bycie wobec rzeźby, zajęcie wobec niej stanowiska i zastanowienie się nad niejednoznaczną relacją między tym, co zewnętrzne i tym, co wewnętrzne.

Chlandę interesuje plan horyzontalny, ciało leżące poniżej poziomu oczu. Twierdzi, że to, co bliżej ziemi jest bardziej materialne. Paradoksalnie to właśnie taki sposób zakomponowania Drogi sprawia, że dominuje ona przestrzeń bardziej niż rzeźby o orientacji wertykalnej. Swoje refleksje dotyczące horyzontalności artysta odnosi do tradycji malarstwa pejzażowego. Praca wyrastająca z podłogi współgra z naturalnością ludzkiego otoczenia. W wielu swoich realizacjach Chlanda przenosi formy natury do galerii, często są to konkretne pejzaże będące zapisem jego prywatnych przeżyć. Omawiana tu „Droga" to zarys drogi widocznej z jednej z jego pracowni.

Praca została nabyta do zbiorów Muzeum Sztuki w Łodzi bezpośrednio od artysty.

Dorota Stolarska-Kultys