Jacek Sienicki
Mięso
Datowanie: | 1986 - 1987 |
Technika: | malarstwo olejne |
Rozmiar: | wys. 46 cm, szer. 55,5 cm |
Sposób nabycia: | zakup |
Data nabycia: | 29.12.1989 |
Numer inwentarzowy: | MS/SN/M/1841 |
Dzieło dostępne na ekspozycji: | tak |
Opis dzieła
„Mięso" to obraz olejny na płótnie przedstawiający umieszczony centralnie, brunatno-czerwony malowany fakturowo nieregularny kształt. Jest otoczony biało-różową, kładzioną gładko płaszczyzną. W najbliższym sąsiedztwie centralnego elementu tło przechodzi w technikę impastową. Obiekt malowany z natury ujęty został syntetycznie, co czyni kompozycję niemalże abstrakcyjną. Obraz należy do większej serii prac stanowiących swego rodzaju studium ochłapu mięsa, zainspirowanych podejmującymi ten sam temat płótnami Chaima Soutine'a. Podobnie jak francuski malarz, Jacek Sienicki ukazuje mięso w sposób ekspresyjny, niemalże drapieżny, co uwydatnione zostaje „gęsto” opracowaną, podkreślającą jego materialność płaszczyzną. Autor nakłada farbę w sposób zdecydowany, szerokimi, grubymi pociągnięciami narzędzia, zapewne szpachli. Nawarstwia ją i pozostawia w niej głębokie nacięcia. Równie istotne miejsce co faktura odgrywa w pracy kolor. Sienicki posługuje się ograniczoną, złamaną paletą barwną. W swoich kompozycjach operuje kontrastami, stając się oddać światło załamujące się w strukturze tkanek. Sposób w jaki ukazuje ochłap jest wyjątkowo sensualny, podkreślający jego organiczny charakter i wydobywający jego substancjalność i materialność. Ekspresyjny sposób przedstawienia wydobywa dramatyzm i pewnego rodzaju tragizm zawarty w obserwowanych przez artystę szczątkach żywej niegdyś materii. Ulega ona rozkładowi i rozpadowi, a Sienicki stara się oddać te naturalne i nieuniknione procesy w swoich obrazach. Kompozycje przesycone są cierpieniem, poczuciem przemijalności, kruchości życia i świadomością jego nieuchronnego kresu. Artysta zawiera w nich własne traumy i przeżycia z okresu II wojny światowej i Powstania Warszawskiego. Czerpie z tych doświadczeń, a malarstwo służy mu do tego by opowiadać o śmierci, której był świadkiem.
Dorota Stolarska-Kultys