Kolekcja Sztuki XX i XXI wieku

„Widok z Gubałówki na Zakopane" to czarno-biała fotografia ukazująca panoramę miasta wraz ze wschodnią częścią Tatr. Kompozycja jest bardzo uporządkowana, podzielona na wyraźnie oddzielone od siebie plany różniące się skalą szarości. Janusz Bułhak był synem Jana Bułhaka, uważanego za „ojca polskiej fotografii” i propagatora „fotografii ojczystej”. Pejzaż był jego ulubionym motywem, choć jak sam akcentował nie stronił też od scen rodzajowych czy portretów. Zamiłowanie do tego tematu zostało mu zapewne zaszczepione właśnie przez ojca, z którym często razem pracowali i fotografowali, a którego program zachęcał do uwieczniania rodzimych krajobrazów. Jan miał również znaczący wpływ na styl fotografii syna i ich zdecydowanie piktorialny charakter. Nawet w omawianej pracy da się zauważyć, charakterystyczną dla tego kierunku miękkość rysunku form i delikatne rozmycie pokrywające obraz. Młody Bułhak zadebiutował w 1935 roku podczas IX Międzynarodowego Salonu Fotografiki w Warszawie. Oprócz doświadczenia fotograficznego zdobywanego podczas wspólnej pracy z ojcem, Janusz Bułhak ukończył także Konserwatorium Wileńskie, co jeszcze silniej uwrażliwiło go na zmysłowe wrażenia. W jednym z wywiadów powiedział: „Staram się, żeby fotografia przemawiała muzyką i chcę, by muzyka wywoływała wizję obrazu”. Jego kompozycje są mocno poetyckie, przesycone harmonią i spokojem oraz rytmami uzyskiwanymi za pomocą świetnie wyczutego światłocienia. Doskonałym przykładem jest tu fotografia „Widok z Gubałówki na Zakopane", w której poszczególne plany: łąka na zboczu, ciemne pasmo drzew, opromienione słońcem miasto, zamglone góry i unoszące się nad nimi chmury, tworzą spójną rytmiczną całość.