Kolekcja Sztuki XX i XXI wieku

Sekwencja kadrów z filmu Oko i ucho odpowiada zmieniającej się wysokości wykorzystanego w nim dźwięku. Film podejmuje próbę wizualnej interpretacji czterech pieśni Karola Szymanowskiego napisanych do wierszy Juliana Tuwima z cyklu Słopiewnie (1921). Oko i ucho można uznać za syntezę doświadczeń Themersonów wynikających ze stosowania formuł dzieła filmowego jako „fotogramów w ruchu” oraz „kolażu czasowego”. Pierwszą z nich przywołują ruchome obrazy stref światła i cienia wykorzystane jako tło różnorodnych wizualizacji linii melodycznej i rytmu. Druga wiąże się z zastosowaniem bogatego repertuaru środków służących splataniu zawartości tekstu poetyckiego z tkanką obrazu.