Kolekcja Sztuki XX i XXI wieku

Wojciech Bruszewski

Och - fotografia dźwięku, 1/6 sekundy

Udostępnij:
Datowanie: 1971 r.
Technika: fotografia czarno-biała
Materiały:papier fotograficzny, tektura
Rozmiar:wys. 349 cm, szer. 33 cm
Sposób nabycia:zakup
Data nabycia: 04.08.1982
Numer inwentarzowy:MS/SN/F/916
Dzieło dostępne na ekspozycji:tak

Opis dzieła

Praca to odbitka fotograficzna części taśmy filmowej zawierającej ścieżkę dźwiękową. Rozdzielenie dźwięku od jego zapisu oferuje refleksję nad mechanizmami słuchania i widzenia. Praca jest także wypowiedzią o roli dźwięku w medium filmowym. Bruszewski to jeden z najważniejszych prekursorów sztuki wideo i twórców kina strukturalnego w Polsce. Był współzałożycielem łódzkiego Warsztatu Formy Filmowej oraz członkiem toruńskiej grupy Zero-61.



Bruszewski traktował dźwięk jako narzędzie poznawcze i zjawisko z dziedziny kognitywistyki. Wydaje się, że dokładnie tym samym był on dla tak kluczowych postaci muzyki XX wieku jak Alvin Lucier, Max Neuhaus czy Bill Fontana, o których mimo to myśli się jako o kompozytorach. Bruszewski, podobnie jak oni, badał proces słuchania za pomocą rozmaitych wynalazków: „Wynalazek mikroskopu otworzył nam oczy na pewien niedostępny do tej pory obszar świata. Zobaczyliśmy bakterie i tak dalej. Często w naszych filmach chodziło o ujawnienie pewnego mechanizmu, jaki doprowadza do tego rezultatu końcowego jakim jest film. W tym wypadku byłby to obraz bakterii i film nie jest niczym więcej, chodzi o mechanizm. Nas nie interesują obrazy pod mikroskopem, nas interesuje wynajdowanie mikroskopów”. Niektóre wynalezione przez Bruszewskiego „mikroskopy do słuchania” mogłyby z powodzeniem stać się przedmiotami użytkowymi, pozwalającym nam słyszeć inaczej. Inne z pewnością mogłyby stanowić swego rodzaju studia przypadków do analizy mechanizmów słuchania i widzenia (a przede wszystkim relacji między nimi). Wszystkie jednak stanowią przejrzyste w swej konstrukcji narzędzia do filozofowania.



Wypowiedź Bruszewskiego na temat fotografii jako wynalazku technicznego daje się ekstrapolować na pole dźwięku, ale należy pamiętać, że Bruszewski mówił właśnie o fotografii, a nie o obrazie czy patrzeniu. W dziedzinie dźwięku również interesowały go przede wszystkim narzędzia do słuchania, reprezentacji i zapisu na taśmie, od której zresztą, nie bez przyczyny, zaczyna. Pokazane po raz pierwszy w roku 1971 Fotografie dźwięków powstały poprzez wydrukowanie na dużych rozmiarów papierze fotograficznym tej części taśmy filmowej, która zawiera ścieżkę dźwiękową. Trudno o bardziej wymowne otwarcie. W tej pracy nic nie słychać. Nic tutaj nie brzmi. Brak dźwięku sprawia, że praca pozbawiona jest jakiejkolwiek konotacji emocjonalnej czy semantycznej. Bruszewski wpisuje się tym samym, świadomie lub nie, w inną tradycję, wywodzącą się z radzieckiej awangardy Dżigi Wiertowa i Jewgienija Szolpo, do której można zaliczyć między innymi Waltera Ruttmana, Daphne Oram i Michela Chiona. Wszyscy oni fascynowali się dźwiękiem i obrazem oraz eksperymentowali z taśmami filmowymi i urządzeniami do optycznej syntezy dźwięku. Co ważniejsze, już w pierwszej pracy Bruszewskiego wyraźnie zaznacza się jego realizm, który nie podlega jednak, jak to zwykle bywa w muzyce, logice reprezentacji. Nie polega na sprawdzaniu odpowiedniości między dźwiękiem prawdziwym i dźwiękiem reprodukowanym na taśmie (czy w partyturze), lecz na zawierzeniu tej ostatniej, na uznaniu jej rzeczywistego charakteru i badaniu rozmaitych mechanizmów poznawczych, które wytwarza, nie wyłączając iluzji. To z tego rodzaju realizmu wynikną późniejsze jego prace, na czele z „Muzyką telewizyjną" (1979), w której odbiornik telewizyjny zamiast głosu spikera prowadzącego dziennik emituje dźwięk pochodzący z analizy i przełożenia danych wizualnych na audytywne.



Źródło: Michał Libera, Daniel Muzyczuk, „Mikroskopy do słuchania. Synchronizacje i desynchronizacje w pracach dźwiękowych Wojciecha Bruszewskiego", w: „Wojciech Bruszewski. Across Realities", red. Marika Kuźmicz, Łukasz Mojsak, Jakub Zgierski, Fundacja Arton, Warszawa 2014, s. 89-90.

Wystawy

Akcja „Warsztat". Warsztat Formy Filmowej, 1973, Muzeum Sztuki, Łódź
Notatki z podziemia. Sztuka i muzyka alternatywna w Europie Wschodniej 1968-199, 2016-2017, Muzeum Sztuki, Łódź
Notes from the Underground – Art and Alternative Music in Eastern Europe 1968–1994, 2018, Akademie der Kunste, Berlin
Atlas nowoczesności. Ćwiczenia, ms2, Muzeum Sztuki w Łodzi, od 01.10.2021

Wojciech Bruszewski
Wojciech Bruszewski

Jest jednym z ważniejszych prekursorów sztuki wideo i twórców kina strukturalnego w Polsce. Był współzałożycielem łódzkiego Warsztatu Formy Filmowej oraz członkiem toruńskiej grupy Zero-61. Poza pracą nad filmami, fotografią i instalacjami był również autorem dwóch powieści: Fotograf oraz Big Dick. W 1970 roku ukończył studia na Wydziale Operatorskim, a w 1975 roku na Wydziale Reżyserii w Państwowej Wyższej Szkole Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi. Bruszewski był artystą, który traktował twórczość jako działalność analityczną, dotyczącą specyfiki mediów i ich wpływu na percepcję. Często śledził zależności między...

Inne dzieła tego artysty / artystki
Zobacz także
Powiązane obiekty