Kolekcja Sztuki XX i XXI wieku

„Okrągłe kolumny a/b" to instalacja składająca się z dwóch części – czarnych okrągłych kolumn oraz siedmiu rysunków. Kolumny zostały wykonane z drewnianych dysków ułożonych jeden na drugim. Przez całą ich wysokość biegną linie z drutu bakelitowego w kolorze niebieskim i oranżowym. Kolumna „a” to prosta walcowata forma, kolumna „b” ma wykrój falisty, a przebieg barwnych linii z drutu oparty jest o sinusoidalny wykres rdzenia konstrukcyjnego każdej z nich. Może on być prosty lub krzywoliniowy. Obie kolumny osadzone są na szerszych białych cokołach ustawionych na ośmiobocznych postumentach w tym samym kolorze. Towarzyszące rzeźbom rysunki, wykonane na brązowej kalce, przedstawiają w porządku dwuwymiarowym przekształcenia i odwzorowania trójwymiarowego porządku kolumn. Nie są one jednak obowiązkowym elementem instalacji, rzeźby mogą być prezentowane także samodzielnie.

W swoich realizacjach Michael Kidner podejmuje artystyczną próbę przeniknięcia fizycznej natury widzenia i poprzez eksperymenty w tym obszarze bada sposoby postrzegania. Artysta dąży do zwizualizowania reguł rządzących ukrytym porządkiem tego, co widzialne. W swoich dociekaniach odwołuje się m.in. do relacji pomiędzy barwami i widzeniem czy transformacją form, a także sposobami ich doświadczania. Jego prace cechuje skrajny empiryzm i sensualizm. Motyw kolumn opartych o krzywolinijny, sinusoidalny wykres ich rdzenia konstrukcyjnego to rozwiniecie zainteresowania artysty tematem fal. Wątek ten został przez niego podjęty w realizacjach malarskich w drugiej połowie lat 60. Wykorzystując układy kolorów jako formy, artysta odtwarzał fale w różny sposób. Działania te doprowadziły go do eksperymentów z rzeźbą i powstania w 1969 roku pierwszych obiektów przestrzennych przedstawiających formy falowe. Przejście od dwuwymiarowości do trójwymiarowości otwierało nowe możliwości percepcyjne. Jak deklarował Kidner, kolumny również biorą swój kształt z dwóch odrębnych długości fal, ale w przeciwieństwie do obrazów umożliwiają poruszanie się między nimi. Odwzorowanie fali w trzech wymiarach umożliwia oglądanie kolumny pod różnymi kątami i jednoczesne obserwowanie tego, co wydarza się po dwóch jej stronach. Otwiera to nowe możliwości badania relacji zachodzących między falami, stanowiąc jednocześnie punkt wyjścia dla zawartych także w pracy „Okrągłe kolumny a/b" systemowych dociekań dotyczących przekształceń i odwzorowań porządku trójwymiarowego w dwuwymiarowym.