Kolekcja Sztuki XX i XXI wieku

Jednym ze sposobów na uzyskanie efektu wibracji i poruszenia w obrazie jest odpowiednie użycie koloru. Dzięki zastosowaniu intensywnych barw o podobnym natężeniu – oranżu, błękitu, zieleni i różu – uzyskany został efekt pozornej radiacji koloru. Wężowe formy wydają się „świecić” i przenikać nawzajem, a oglądający odnosi wrażenie, że falujące linie przesuwają się – w efekcie nie tyle widzi skończony kształt, ile jest wręcz hipnotyzowany barwą. Złudzenie oka było jednym z zadań op-artu. Użycie fosforyzujących, „psychodelicznych” barw, ale i „zabawa” z odbiorcą, która przypominała ćwiczenia z podręczników psychologii, sprawiły, że był to drugi kierunek obok pop-artu, który zyskał szeroką popularność w latach 60. XX wieku. Obrazy op-artowe były krótkim etapem w twórczości Michaela Kidnera w drodze ku dziełom systemowym, w których permutacje i przekształcenia elementów układały się w multiplikowane wzory lub figury geometryczne. Praca z kolorem i znalezieniem dla niego odpowiedniego kształtu była dla niego poważnym badaniem widzenia, które zbliżało jego sztukę do nauk ścisłych. To racjonalne podejście pozostało charakterystycznym rysem całej jego twórczości. jak pisał, cechowało ją poszukiwanie szczęścia – eudaimonii, rozumianej jako stan radości osiągalny jedynie dzięki życiu zgodnemu z rozumem.

Paulina Kurc-Maj (Cytat za: Abecadło, red. Jarosław Lubiak, Muzeum Sztuki w Łodzi, Łódź 2010, s.nlb. [141]).