Kolekcja Sztuki XX i XXI wieku

Na pierwszym planie murarze w czystych, białych podkoszulkach. Z tyłu widzimy rzędy już prawie gotowych, jasnych domów nowej, rodzinnej dzielnicy, w której zapewne będzie się dobrze mieszkać. Na horyzoncie dymią kominy wielkiej fabryki. Całość pokazana wedle klasycznych dla socrealizmu wzorców: praca wre i jest już prawie na ukończeniu, dzień słoneczny, niebo bez chmur. Na początku lat 50. XX w. Polska potrzebowała takich właśnie krzepiących obrazów, dających złudzenie dobrobytu i szczęścia. Po wojnie kraj był całkowicie zrujnowany, zginęły miliony, a setki tysięcy Polaków wysiedlono ze Wschodu na tereny Ziem Odzyskanych. Granice zachodnie były nowe i niepewne, a ustrój już pokazywał swoje prawdziwe oblicze maskowane przy pomocy propagandy. Nie zmienia to faktu, że ów zatwierdzony urzędowo optymizm odegrał istotną rolę przy odbudowie kraju. Socrealizm, jako doktryna artystyczna, narodził się w latach 30. XX w. w ZSRR, a od 1949 r. zaczął obowiązywać w Polsce i innych krajach tzw. „demokracji ludowej”. W Polsce zakończył się wraz ze śmiercią Stalina w 1953 r.

Maciej Cholewiński (Cytat za: Korespondencje. Sztuka nowoczesna i uniwersalizm, red. Jarosław Lubiak, Małgorzata Ludwisiak, Muzeum Sztuki w Łodzi, Łódź 2012, s. 814).