Kolekcja Sztuki XX i XXI wieku

Ostatnia z serii zachowanych „Kompozycji  przestrzennych", a jednocześnie jedyna znana nam konstrukcja biomorficzna, nie architektoniczna, umownie tytułowana i hipotetycznie datowana. Być może tożsama z „Kompozycją konstrukcyjną" pokazywaną na Wystawie  ZZPAP, Łódź 1933/1934 i rzeźbą – niezrealizowanym, wskutek przeciwności losu, darem dla Hansa Arpa. Ocalona przed zniszczeniem w 1940 roku, przechowywana do 1945 roku w ukryciu, daje się identyfikować z autorskim opisem „jedna rzeźba nadrealistyczna”. Przekazana przez artystkę przyjaznej Lucynie Wegner, podobnie jak „Kompozycja przestrzenna (8)", w 1967 roku trafiła do kolekcji muzealnej. Z powodu złego stanu zachowania poddana konserwacji, rozpłaszczona i ponownie uformowana. Otwiera w twórczości Kobro okres trudny do szerszego zgłębienia, wobec jednostkowo znanych realizacji plastycznych. Ta wykonana z jednego płatu blachy, miękko faliście formowana, podwijana i wywijana jak liść konstrukcja, z nieregularnym otworem „u góry”, swym obrysem nawiązuje do zsyntetyzowanego w ciągłym falistym ruchu kształtu morskiego akwenu z „Pejzaży morskich" Strzemińskiego i analogicznego„Pejzażu" jej autorstwa. Bliska jest też, jedynej znanej nam z tego okresu, formie płaskorzeźbionej. Polichromowana: płaszczyzna zewnętrzna szara, wewnętrzna biała. Otwarta na przestrzeń ze wszech stron, tak samo jak kompozycje architektoniczne, i zunifikowana z nią własnym biomorficznym rytmem.

Zenobia Karnicka, cytat z katalogu: „Katarzyna Kobro 1989-1951. W setną rocznicę urodzin", kat. wystawy, Muzeum Sztuki w Łodzi, Łódź 1998, s. 135