Kolekcja Sztuki XX i XXI wieku

Opis dedykowany osobom ze spektrum autyzmu

Katarzyna Kobro zrobiła rzeźbę z metalu. Metal jest pomalowany w czarne, białe i szare prostokąty. Jest to rzeźba abstrakcyjna. Nie przedstawia rzeczy, roślin, zwierząt ani ludzi. Składa się z figur geometrycznych. Są to prostokąty połączone ze sobą pod kątem prostym. Zanim Katarzyna Kobro zrobiła swoją rzeźbę dokładnie obliczyła długości wszystkich odcinków. Rzeźba ma w dolnej części jedną kwadratową dziurę. Dziura ta przypomina drzwi, przez które wydawałoby się można by przejść. Niektóre prostokąty wystają poza rzeźbę. Możemy sobie wyobrazić, że dalej je przedłużamy. Rzeźba, poprzez wystające części i dziurę, łączy się z powietrzem, z przestrzenią.Aby poznać rzeźbę trzeba ją obejrzeć z każdego boku, z góry, z dołu. Można też zajrzeć przez dziurę przypominającą drzwi. Rzeźba Katarzyny Kobro może być pomysłem na budynek. 

Autor skryptu: Małgorzata Wiktorko

Opis dedykowany osobom słabo słyszącym i niesłyszącym

Kompozycja przestrzenna (2) jest chronologicznie druga, autorska datowana i tytułowana. W 1940 roku sama artystka ocaliła ją przed zniszczeniem i przekazała tuż po wojnie Muzeum Sztuki w Łodzi. Wystawiana wielokrotnie, w tym w otoczeniu kilku innych Kompozycji przestrzennych, podczas „Wystawy Grupy Plastyków Nowoczesnych”, Warszawa-Łódź 1933.

 „Strefę rzeźbiarska” tej kompozycji została wpisana w sześcian, który został podzielony wewnętrznie na osiem jednakowych sześcianów o bokach o połowę mniejszych. Elementami składowymi są prostopadłościenne względem siebie płaszczyzny. Łączą się one między sobą pionowo i poziomo, pod kątem prostym. Cała konstrukcja utrzymana w proporcji 1:1, zestawioną z 4 regularnych prostokątów ( w stałym stosunku 2:1), z których dwa „zewnętrzne” zostały połączone formą powstałą z kątowego nałożenia dwóch „wewnętrznych”. Takie podziały wyznacza też kolorystyka płaszczyzn ograniczona tutaj do czerni i bieli oraz neutralnej szarości. Kolor w optycznym i psychologicznym odbiorze, ma za zadanie zdematerializować kształty i uprzestrzennić cały system w dążeniu do równowagi i „jedności organicznej” z przestrzenią.

Katarzyna Kobro była jedną z inicjatorek Grupy a.r. Artystka uważała, że rzeźbę należy uwolnić od przymusu bycia bryłą. Według niej rzeźba stanowi równoprawny element przestrzeni, współistnieje z przestrzenią, która ją otacza i się z nią przenika. Każdy element kompozycji jest tak samo ważny.

Autor skryptu: Maja Pawlikowska

Opis kuratorski

Chronologicznie  druga,  autorsko  datowana  i  tytułowana. W 1940 r. ocalona przez artystkę przed zniszczeniem i przekazana  tuż  po  wojnie  Muzeum  w Łodzi. Wystawiana zapewne wielokrotnie, w tym w otoczeniu kilku innych zachowanych Kompozycji przestrzennych, podczas  Wystaw  Grupy  Plastyków  Nowoczesnych,  Warszawa – Łódź 1933. Jej „strefę rzeźbiarską” limituje, co zauważył już J. Zagrodzki, konstrukcja „sześcianu podzielonego wewnętrznie na osiem jednakowych  sześcianów  o  bokach  o  połowę  mniejszych”. Wybrane,  prostopadłościenne  względem  siebie  płaszczyzny (boki, przekroje), wyznaczając te wyobrażeniowe przestrzenne  podziały,  stanowią  „płaszczyzny  rzutowe”  dla  zmaterializowanych  w  stali  „kształtów  przestrzennych”,  powiązanych w  trójwymiarową,  asymetryczną Kompozycję  przestrzenną. W  efekcie  mamy  do  czynienia  z  konstrukcją  utrzymaną
w proporcji  1  :  1,  zestawioną  z 4  regularnych  prostokątów (w stałym stosunku 2 : 1), z których dwa „zewnętrzne”
 zostały  połączone  formą  powstałą  z  kątowego  nałożenia  dwóch „wewnętrznych”.  Takie  podziały  wyznacza  też  kolorys
tyczna dyspozycja płaszczyzn. Polichromia, zgodnie z teoretycznymi założeniami,  ograniczona  jest  w  tym  przypadku  do  czerni
i bieli (kolory o silnej energii) oraz neutralnej szarości. Kolor, w optycznym i psychologicznym odbiorze, ma tutaj za zadanie  zdematerializować  kształty  i uprzestrzennić  cały  system w dążeniu do stanu „równowagi pozadynamicznej” i „jedności organicznej” z przestrzenią.

(Zenobia Karnicka, cytat z katalogu: Katarzyna Kobro 1989-1951. W setną rocznicę urodzin, kat. wystawy, Muzeum Sztuki w Łodzi, Łódź 1998, s. 130 )