Kolekcja Sztuki XX i XXI wieku

Grafika zastępcza dla video
Grafika zastępcza dla video
Zetknięcie 2

Maciej Szańkowski

Zetknięcie 2

Udostępnij:
Datowanie: 1968
Technika: rysunek tuszem
Rozmiar:wys. 32,5 cm, szer. 23 cm
Sposób nabycia:zakup
Data nabycia: 09.1970
Numer inwentarzowy:MS/SN/RYS/300
Dzieło dostępne na ekspozycji:tak

Opis dzieła

Przedstawione prace to seria trzech rysunków wykonanych tuszem na papierze. Ukazują one zakomponowane w przestrzeni formy stanowiące rodzaj graficznego ujęcia tego, co interesowało autora w rzeźbie. Maciej Szańkowski był bowiem przede wszystkim rzeźbiarzem, a tym, co angażowało go najbardziej, było zagadnienie percepcji przestrzeni. Realizowane przez niego prace powstawały przeważnie w powiązaniu z miejscem, tworzyły relacje z krajobrazem i architekturą. Proste geometryczne formy mają potencjał, by przekształcać, wchłaniać i kadrować przestrzeń; mogą ją też magazynować i zwiększać jej pojemność. Podobnie jak na rysunkach, tak i w realizacjach rzeźbiarskich ramy i linie mogą się przemieszczać i dowolnie kształtować wybrany obszar. Prace na papierze dają wgląd w rozwinięte później przez Szańkowskiego w rzeźbie zagadnienie przestrzeni wewnętrznej i zewnętrznej. Formy ukazane jak gdyby w fazie zamkniętej mają potencjał otwarcia się na przestrzeń poza nimi. Artysta jest tu spadkobiercą konstruktywizmu i unizmu rzeźbiarskiego, teorii wyłożonej przez Katarzynę Kobro i Władysława Strzemińskiego w pracy „Kompozycja przestrzeni". Według niej rzeźba pozbawiona jest granic i stanowi jedność z przestrzenią. Autorzy wprowadzają do dzieła trzeci wymiar – głębię, która pociąga za sobą jego czasoprzestrzenność, a więc zmienność obiektu przy oglądaniu go z różnych stron. Założenie to obecne jest w pracach rzeźbiarskich Szańkowskiego, zwłaszcza w realizowanych od 1973 roku Składakach – płaskich obiektach, których elementy połączone były zawiasami i rozkładały się jak leżaki. Poszczególne płaszczyzny mogły tworzyć różne ustawienia, a powstające kompozycje kadrowały i wchłaniały w siebie otaczającą przestrzeń. Punktem wyjścia dla artysty była tu płaska forma, której trójwymiarowość uzyskana została przez rozcinanie, jak mówił „uprzestrzennianie kartki papieru”. Kształty ukazane na prezentowanych rysunkach zawierają w sobie tę samą ideę, stanowią rodzaj budulca, z którego powstać mogą kompozycję różnorodnie rozlokowane w przestrzeni.



Praca została nabyta do zbiorów Muzeum Sztuki w Łodzi bezpośrednio od artysty.


Dorota Stolarska-Kultys

Maciej Szańkowski

Rzeźbiarz, autor pomników i bardziej kameralnych realizacji. W latach 1951-1957 uczył się w Państwowym Liceum Technik Plastycznych w Zakopanem prowadzonym przez Antoniego Kenara. W 1957 roku rozpoczął studia na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Uczęszczał do pracowni prowadzonej przez Jerzego Jarnuszkiewicza. Jednocześnie uczestniczył w zajęciach prowadzonych przez Oskara Hansena, Jerzego Sołtana i Józefa Mroszczaka. Dyplom z wyróżnieniem otrzymał w 1963 roku. Po zakończeniu studiów przez trzy lata uczył w macierzystym liceum w Zakopanem. W latach 1971-1972 był stypendystą rządu francuskiego. Od 1982 do 2003 prowadził...