Kolekcja Sztuki XX i XXI wieku

O palcach to videoperformance, w którym Robakowski kieruje kamerę na swoje dłonie ukazane w pustej czarnej przestrzeni. Rejestracji wizualnej towarzyszy monolog artysty, który przekonującym głosem opowiada historię każdego ze swoich palców. Jest to w istocie intymna narracja biograficzna. Posługując się wideo, autor wprowadza nas w obszar swojej prywatności, świat własnych myśli i emocji. Tego rodzaju subiektywizm to kierunek, który w pracach Robakowskiego pojawia się pod koniec lat 70. Artysta akcentuje w nich podmiotowość, która w pierwszej połowie następnej dekady stanie się dominującą cechą jego twórczości. Od 1978 roku nagrywa filmy z okna swojego mieszkania na łódzkim „Manhattanie”, które składają się na pracę Z mojego okna (1978-1999). Rejestrowane początkowo na taśmie 16mm, a potem za pomocą wideo, subiektywne obserwacje prezentowane były w obecności autora, który komentował film na bieżąco. Subiektywizm i skupienie na analizie swojego najbliższego otoczenia i siebie samego zostaje przez niego wyrażone w tekście Kino własne z 1981 roku. Pisze w nim, że jest to bezpośrednia projekcja myśli filmującego, autentyczna i pozwalająca na polemikę z samym sobą. Ten zwrot ku prywatności i intymności w pracach Robakowskiego bywa łączony z kontekstem historycznym i sytuacją polityczną w Polsce lat 80. Nie pozostała ona bez wpływu na prywatne życie artysty. Jego postawa wobec panującego systemu doprowadziła do usunięcia go ze stanowiska wykładowcy w szkole filmowej i wykluczenia z życia publicznego. Prace Robakowskiego z tego okresu mogą być odczytywane jako rodzaj eskapizmu i metafora sytuacji politycznej. Element polityczny miesza się tu z osobistym. Intymna opowieść autobiograficzna zarejestrowana w O palcach, to historia o własnej tożsamości, która jednocześnie odnosi się do uniwersalnych wspólnotowych doświadczeń.

Praca została nabyta do zbiorów Muzeum Sztuki w Łodzi bezpośrednio od artysty.