Céline Condorelli, Wendelien van Oldenborgh
Bez tytułu
Datowanie: | 2020 |
Technika: | zapis cyfrowy |
Materiały: | digital file |
Sposób nabycia: | zakup |
Data nabycia: | 21.07.2020 |
Numer inwentarzowy: | MS/SN/GR/2249 |
Dzieło dostępne na ekspozycji: | tak |
Opis dzieła
Praca Wendelien van Oldenborgh i Céline Condorelli powstała w wyniku rozmów prowadzonych przez obydwie artystki w związku z ich przygotowaniami do planowanej w 2021 r. wystawy wokół Sali Neoplastycznej Muzeum Sztuki. Przedmiotem ich dyskusji jest projektowanie wystaw jako przestrzeni społecznych, etyka wystaw i rewizja modernistycznych polityk sztuki. Do wymiany włączone zostają rysunki z projektami prac obydwu artystek zazwyczaj nieujawniane w reprezentacji ich praktyki oraz współczesne i historyczne głosy inspirujących je postaw twórczych i teoretycznych. Wendelien van Oldenborgh przesłała projekt struktury architektonicznej dla video Bete & Deise, który jest interpretacją twórczości modernistycznej architektki Liny Bo Bardi, a Céline Condorelli wariację na temat swoich projektów Kompozycje przestrzenne 3-10, dla których punktem wyjścia były ekspozytory Władysława Strzemińskiego.
Céline Condorelli pracuje na przecięciu architektury i sztuk wizualnych. Jej praktyka koncentruje się na architekturze rozumianej jako struktura wspierająca i interfejs. To pierwsze pojęcie dotyczy obszaru, w którym jako struktury wspierające sztukę mogą znaleźć się mechanizmy finansowe i instytucje oraz architektura wystaw czy też design. Użycie pojęcia „interfejs” natomiast dotyczy roli kontekstu przestrzennego w mediacji dzieł sztuki i rekonfiguracji ich znaczenia. Artystka rozwija dzięki tej metodologii krytyczne modele tworzenia wystaw i przestrzeni publicznej.
Wendelien van Oldenborgh pracuje głównie w medium filmu rozumianym jako przestrzeń społeczna. Scenariusze jej filmów tworzone są oparciu o zaaranżowane przez artystkę spotkania rozgrywające się w miejscach uruchamiających pamięć politycznych i historycznych sprzeczności. Ostateczna forma filmu rozwija się w improwizacji i współudziale protagonistek i protagonistów. Obrazy filmowe artystki mają wyraźny materialny wymiar i prezentowane są często w zaprojektowanych przez nią strukturach, które programują i eksponują akt patrzenia.
Praca = Dokumentacja Wyobraźni, Muzeum Sztuki, Łódź, 2020