Kolekcja Sztuki XX i XXI wieku

„Idę" to film jednoujęciowy, będący bezpośrednią rejestracją wspinaczki artysty na wieżę spadochronową. Kamera została „oderwana” od oka i przymocowana do ciała. Stanowi przedłużenie psychicznych i fizjologicznych funkcji ludzkiego organizmu. Rejestruje kolejne stopnie schodów i monotonność wchodzenia. W warstwie dźwiękowej słychać odliczanie kolejnych stopni i postępujące zmęczenie wspinającego się artysty objawiające się coraz większą zadyszką w głosie. Zapis dźwiękowy jest emocjonalny (gorący), kontrastuje z neutralną (zimną) warstwą wizualną. Praca ukazuje zderzenie oparte na dialogu dwóch materialnych rzeczywistości – ludzkiego ciała i filmu. Rejestracja stanowi eksperyment mechaniczno-biologiczny. Robakowski bada w niej, i innych podobnych pracach (m.in. „Prostokąt dynamiczny", 1971; „Ćwiczenie na dwie ręce", 1976), energię wynikającą z relacji, jaka powstaje między organizmem artysty a urządzeniami, które umożliwiają mu mechaniczny zapis. Realizuje koncepcję sztuki jako pola transmisji energetycznej. W narzędziach dostrzega potencjał związany z tym, że dzięki nim czuje i widzi więcej. Odejmując kamerę od oka, w „Idę" autor zyskuje możliwość filmowego „zapisu stanu ekspresji zupełnie niekontrolowanego zmysłem wzroku” (J. Robakowski, „Oderwanie kamery od oka", 1977 r.).

Film „Idę" powstał w okresie działania Warsztatu Formy Filmowej (1970-1977), którego jednym z założycieli był Józef Robakowski. Główną ideą Warsztatu, głoszoną przez Robakowskiego, był postulat „czystego filmu” pozbawionego elementów właściwych dla wypowiedzi literackiej. Odrzucał narracyjność, ilustracyjność, estetyzację i voyeuryzm. Film miał być oparty o wrażenia audio-wizualne. Postulat ten w pełni realizuje się w sytuacji przerzucenia punktu widzenia na urządzenie oraz rezygnacji z montażu na rzecz jednego ujęcia, w którym czas rejestracji i projekcji są takie same.

Praca została nabyta do zbiorów Muzeum Sztuki w Łodzi bezpośrednio od artysty.