Kolekcja Sztuki XX i XXI wieku

Fotografia „Dwurnik II" przedstawia stojącego na tle ściany Edwarda Dwurnika trzymającego w rękach swój portret fotograficzny wykonany wcześniej. Do zdjęcia przyklejony jest prostokątny kawałek żółtej transparentnej folii, która wprowadza do czarno-białej kompozycji element koloru. Tego rodzaju ingerencja w obraz jest charakterystyczna dla znacznej części twórczości Teresy Gierzyńskiej. Artystka często eksperymentowała z fotografiami, traktując je jako bazę do dalszych kreatywnych poszukiwań i przekształceń. Tworzyła kolaże, barwiła odbitki aniliną, nakładała na siebie różne obrazy, często wykorzystując przy tym fotografie archiwalne czy wycinki z prasy. Jak sama twierdzi zajmowała się peryferiami fotografii, co nie znajdowało zrozumienia w konserwatywnym środowisku fotograficznym. Otwartości na eksperymenty nauczyły ją zajęcia w pracowni brył i płaszczyzn prowadzonej w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych przez Oskara Hansena. Artystka studiowała tam na Wydziale Rzeźby od 1963 roku. Wiele miejsce w dorobku Gierzyńskiej zajmują fotografie stanowiące dokumentację życia i twórczości Edwarda Dwurnika, prywatnie jej męża. Artystka poznała go w 1966 roku będąc na trzecim roku studiów, pobrali się dwa lata później. Dwurnik był wówczas młodym malarzem, którego kariera dopiero nabierała tempa. Był pochłonięty intensywną pracą starając się wniknąć w metodę malarską Nikifora. Gierzyńska zajmowała się jego sprawami zawodowymi, nie porzucając jednak własnej działalności artystycznej. Dwurnik niejednokrotnie pomagał jej w realizacji autoportretów z obszernego cyklu „O niej". Na różne sposoby jest też obecny w serii prac „Pieszczotki", w którym pojawia się fragmentarycznie, jako cień albo też za pośrednictwem swoich rysunków.