Kolekcja Sztuki XX i XXI wieku

Film Muszę Wam to powiedzieć jest zapisem dokamerowej wypowiedzi – akcji Zbigniewa Warpechowskiego zarejestrowanej przez Józefa Robakowskiego podczas pleneru artystycznego Krasiczyn '93. Wideo powstało jako część cyklu autorskich programów telewizyjnych Uderzenie Sztuki, produkowanych przez Robakowskiego w ramach prowadzonej przez niego Galerii Wymiany oraz we współpracy z Łódzkim Ośrodkiem Telewizyjnym. Realizowane na przestrzeni lat 90. XX wieku filmy były prezentowane w Programie Drugim Telewizji Polskiej Warszawa.

Wideo przyjmuje formę swego rodzaju performansu dokamerowego, mimo że filmowany Zbigniew Warpechowski miał raczej negatywny stosunek do szeroko pojętej techniki i zapisu na taśmie wideo oraz telewizji. Artysta stoi przed obiektywem Robakowskiego wygłaszając tekst – być może nawet rodzaj poematu – w którym podejmuje krytykę współczesnego świata, społeczeństwa i kultury. Wątki te zajmują istotne miejsce w całej jego twórczości. W latach 70. XX wieku podejmowane przez artystę akcje miały często charakter polemiki z modnymi konwencjami artystycznymi czy ideami, a dwie dekady później, po transformacji ustrojowej, w sposób bezkompromisowy komentowały przemiany we współczesnej Europie. Muszę Wam to powiedzieć wpisuje się w szereg podobnych wystąpień artysty, takich, jak Róg pamięci (1997, 1998), Europa (1999) czy Rzeczpospolita (1998). Marcin Lachowski pisał o nich, że „były ostrymi i krytycznymi komentarzami wobec blichtru, powierzchowności współczesnej kultury, niosąc w sobie romantyczny, mesjański topos odrodzenia wartości duchowych.” (Zbigniew Warpechowski – przedstawienia egzystencji, w: Zbigniew Warpechowski. Prace z lat 1962 – 2011, Sosnowieckie Centrum Sztuki, 2012). Idee romantyzmu są Warpechowskiemu szczególnie bliskie, określiły już na wczesnym etapie twórczości charakter jego działań. Ważną rolę odgrywała w nich improwizacja, zaczerpnięta od założonego w 1820 roku wileńskiego ruchu „Promienistych”, za sprawą których, jak pisał, zapragnął „być narzędziem poetyckim całym ciałem”. Bezpośredniość improwizacji, w której słowo wymyka się rygorom formy, było w odczuciu artysty najlepszą drogą do nawiązania kontaktu z odbiorcą. Warpechowski korzysta z niego na różne sposoby, posługując się nim nie tylko na poziomie komunikacji, ale także jako tworzywem.