Kolekcja Sztuki XX i XXI wieku

„Musimy posiąść umiejętność przecedzania okiem kolorów, które składają się na atmosferę z całym jej bogactwem wibracji” – pisał w tekście „Cromofonia: Il colore dei suoni" [Kolor dźwięków] Enrico Prampolini. „Istnieją wibracje chromatyczne pochodzenia dźwiękowego, które dają się uchwycić naszym zmysłem wzroku” – czytamy dalej. Tarantella to specyficzna, typowa dla włoskiego folkloru, mieszanka hipnotyzującej muzyki, tańca, krzyków i śpiewów ludowych. Wywodziła się z rytuału oczyszczenia po ukąszeniu przez tarantulę. Był więc to taniec, który decydował o życiu i śmierci ukąszonego, co tłumaczy jego ekspresję. Prampolini w tym ludowym tańcu dostrzegł potencjał, który cechował hołubioną przez futurystów dynamikę, szaleńcze działanie maszyn, rytmikę procesu technicznego. Tancerz, zahipnotyzowany muzyką tarantelli, niemal stawał się maszyną, wpadającą w niedający się zatrzymać pęd. Tym samym ów obraz można odczytać jako wizualizację postulatu futurystów, aby „oddawać ducha maszyny, a nie jej zewnętrzną formę”.

Karol Jóźwiak (Cytat za: „Korespondencje. Sztuka nowoczesna i uniwersalizm", red. Jarosław Lubiak, Małgorzata Ludwisiak, Muzeum Sztuki w Łodzi, Łódź 2012, s. 282).