Kolekcja Sztuki XX i XXI wieku

„Lenin" to jedna z kilku prac, które Benon Liberski poświęcił przywódcy Rosji Radzieckiej. Artysta jest autorem zarówno monumentalnych portretów ukazujących jego popiersie, jak i kompozycji figuralnych, w których postać Lenina pojawia się w scenach malowanych w charakterystyczny dla artysty, „plakatowy” sposób. Ich tematem była z reguły historia walk rewolucyjnych - motyw, który obok scen z życia robotników czy epizodów z wojny był wielokrotnie podejmowany przez Liberskiego w latach 60.

Artysta, który rozpoczął studia w 1948 roku na Wydziale Grafiki w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi (obecnie Akademia Sztuk Pięknych im. Władysława Strzemińskiego). Z powodu likwidacji kierunku od 1951 roku kontynuował naukę na Wydziale Grafiki Propagandowej w katowickiej filii krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Wydział miał być w założeniu kuźnią kadr artystycznych na usługach aparatu partyjnego. Ten etap edukacji silnie wpłynął na twórczość artysty, który do swoich obrazów przeniósł charakterystyczną dla propagandowych plakatów dosadność i bezpośredniość. Przejawiała się ona w warstwie artystycznej poprzez uproszczenia lub dekoracyjne deformacje form, stypizowanie postaci, czy jaskrawą lub często też ujednoliconą kolorystykę. Jednocześnie Liberski, podobnie jak inni łódzcy artyści, którzy tak jak on ukończyli katowicką filię ASP, zaliczał się do grona realistów. Przeciwstawiając się awangardzie postulowali oni, że sztuka nie może istnieć w oderwaniu od rzeczywistości, a jej miejsce jest blisko ludzi i ich problemów. Do pewnego stopnia przedstawiciele łódzkiej szkoły realistów opowiadali się również po stronie ideologii komunistycznej. Liberski także pozostawał pod jej wpływem, o czym świadczą podejmowane przez niego tematy. Prace te mają jednak swój specyficzny charakter, tak jak omawiany portret, w którym udało się artyście zachować pewną „fotograficzność” ujęcia. Twarz Lenina została tu ukazana lekko od góry, jak gdyby w geście unoszenia głowy. Oczy patrzące na widza od dołu i zmarszczki wydobyte silnym kontrastem czynią ją jeszcze surowszą i srogą.

Praca została nabyta do zbiorów Muzeum Sztuki w Łodzi bezpośredni od artysty.

Dorota Stolarska-Kultys