Kolekcja Sztuki XX i XXI wieku

Jedyna zachowana, z grupy znanych nam trzech zbliżonych konstrukcji, datowanych hipotetycznie na rok 1924, opatrzona tytułem w ślad za „Katalogiem nr 2". (Łódź 1932). Na drewnianej, jasnoszarej prostopadłościennej bazie (w przeciwieństwie do tradycyjnego cokołu, stanowiącej integralną część konstrukcji) osadzone są trzy pionowe elementy: forma ażurowa z metalu pokrytego jasnobrązową farbą, „w kształcie krzywej zbliżonej do lemniskaty Bernoulliego” (Janusz Zagrodzki), spięta pośrodku zawieszoną na druciku żółtą kulą; dwie  płytki  szklane  o krawędziach  zaakcentowanych  czarnym konturem, z których jedna regularna prostokątna, druga skośnie  ku  górze  rozszerzona i ścięta  z przyklejonym  od  zewnątrz czarnym prostopadłościanem. Płytki szklane ograniczają z dwóch stron formę centralną, otwartą jednak częściowo na przestrzeń. Efekt  przestrzenności  podnosi  też  przezroczystość  tworzywa. Janusz Zagrodzki dostrzegł, iż elementy konstrukcyjne rzeźby „oparte są na szczególnego rodzaju postępie arytmetycznym: promień kuli jest zarówno pierwszym wyrazem, jak i różnicą postępu, modułem, z którego Kobro wyprowadziła wszystkie wymiary”, a usytuowanie poszczególnych form zostało matematycznie  wyliczone.  Zasada  konstrukcji  czytelna  jest przede wszystkim  ze  ściśle  określonego  punktu  widzenia  – wyraźnie  akcentującego  centrum  grawitacji  całego  układu  – kulę, której ruch ogranicza forma „lemniskaty”; kula usytuowana jest na osi wyznaczonej krawędzią szklanej płyty. W oparciu  o  ten  właśnie  szczególny  punkt  widzenia  U.  Grzechca, w  swej  analizie  budowy,  tej  i  pozostałych  dwóch „Rzeźb  abstrakcyjnych",  dostrzega  głębokie  związki  pomiędzy  twórczością Kobro a koncepcją wczesnych obrazów unistycznych Strzemińskiego, z kolei Janusz Zagrodzki uważa za pozorne łączenie idealnie  wyważonych  realizacji  plastycznych  Kobro  z  głoszoną przez  Strzemińskiego  „jednoczesnością  zjawiska”  z  powodu potencjalnej  dynamiki  układu,  zawartej  w wewnętrznych  napięciach przeciwstawiających się sobie form. „Rzeźby  abstrakcyjne" mogły  być  pokazane  na  wystawie Grupy Blok w  Warszawie  i  co  bardziej  prawdopodobne,  w  Rydze w 1924 r. oraz na I Wystawie Grupy Praesens, Warszawa 1926. Niniejsza była też prezentowana na I Salonie SAP, Warszawa 1927, wśród zestawu mebli gabinetowych  Bohdana  Lacherta,  a w latach  30.  w Międzynarodowej Kolekcji Sztuki Nowoczesnej grupy „a.r.” w Muzeum w Łodzi.

(Zenobia Karnicka, cytat z katalogu: „Katarzyna Kobro 1989-1951. W setną rocznicę urodzin", kat. wystawy, Muzeum Sztuki w Łodzi, Łódź 1998, s. 125 )